பாட்டில் நிறைய உண்மை!

இரும்புக்குதிரைகள் நாவல் படித்திருப்பீர்கள். பாலகுமாரன் அவர்களின் நாவல். விஸ்வநாதனையும், தாரிணியையும், அய்யரையும், ராவுத்தரையும், முதலியாரையும், மண்ணடியையும், ஹார்பரையும் 'குதிரைப் பேரரசன்' கவிதைகளையும் என்னால் இன்றும் நினைவில் வைத்துக் கொள்ள முடிகின்றது.

இந்த வீடியோவில் வருகின்ற ரோபாட்டைப் பார்த்தால், எனக்கு 'இரும்புக் குதிரைகள்' என்று தான் பெயர் வைக்கத் தோன்றுகிறது. பாஸ்டன் டைனமிக் சிஸ்டம்ஸால் உருவாக்கப்பட்ட இக்குதிரையை உதைத்தாலும் விழாமல் சமாளிக்கிறது. திருப்பி உதைக்க மட்டும் தான் செய்யவில்லை. அடுத்த வெர்ஷனில் அதையும் கொண்டு வந்து விடுவார்கள்.

உண்மையான ரோபோ!

பார்க்க. :: Boston Dynamics ரோபோ.

விக்கி Translation எப்படி செய்வது என்பதைப் பற்றி என்ன சொல்கிறான் என்று தெரிந்து கொள்ள ஒரு விசிட் அடித்தால், கிடைத்தது ஒரு முத்து!

Fidelity (or "faithfulness") and transparency are two qualities that, for millennia, have been regarded as ideals to be striven for in translation, particularly literary translation. These two ideals are often at odds. Thus a 17th-century French critic coined the phrase, "les belles infidèles," to suggest that translations, like women, could be either faithful or beautiful, but not both at the same time.

les belles infidèles என்பதை இவர்கள் சரியாக ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார்களா என்பதே இப்போது என் சந்தேகம்!

ஒரு பாட்டில் நிறைய உண்மை இருக்கிறது. அதில் இருந்து எந்த வகையில் முயன்றாலும் கொஞ்சம் உண்மை கீழே சிந்தி விடும். எனில் எப்படி அதில் இருந்து உண்மையை எடுப்பது? சிந்தும் இடைவெளியில் புகுவது உண்மை அல்லாத ஒன்றாகத் தான் இருக்கும். அந்த பொய் கலந்து போனால் பாட்டிலில் இருக்கும் மிச்ச உண்மை என்னவாகும்?

ஒரு சிந்தனை தான்.

காலையில் சென்ற பேருந்தில் வழக்கமாக ஒரு விதமான டெம்ப்ளேட் கூட்டமே வரும். கோலேஜ் ஆஃப் இஞ்சினியரிங் ஸ்டாப்பில் இறங்கி விடும் கவலையற்று மிதக்கும் இளைஞர்/ஞி கூட்டம். கசங்கிய காக்கி உடுப்பில் கண்டக்டர். பத்திரத் தனிமையில் டிரைவர். கழுத்துப்பட்டை அணிந்து தனி கிரக ஜந்துக்கள் போல் டக் இன் பண்ணிய லைன் ஷர்ட், அழுத்த பேண்ட், இறுக்க ஷூ என்று ஒரு கோஷ்டி, சில வயதானவர்கள், சில இல்லத்தரசிகள். இப்படி.

இன்று, ஒரு வித்தியாசம். ஒரு சிறுவர் கூட்டம்....என்று சொல்லலாமா என்று தெரியவில்லை. 15வயதிற்குள் தான் இருக்க வேண்டும்.

பூனை முடி மீசை. வெட வெட உடல். அங்கங்கே சாயம் கழிந்த ஜீன்ஸ். மடக்கி விடப்பட்ட ஷர்ட். பெரிய பக்கிள் போட்ட பெல்ட். தடித்த ஸ்ட்ராப்பிட்ட ரிஸ்ட் வாட்ச். கலைந்த தலை. 'சாம்ஸங் தான் இப்ப டாப்... N-சீரிஸ் வேஸ்ட்' என்று டெக்னிக்கல் பேச்சு.

சிலர் படிக்கட்டை விட்டு மேலே ஏறாத பயணம். ஒருவன் 'முதல் மழை என்னை அழைத்ததே' என்று சத்தமாக வைத்த கூட பாடிக் கொண்டே வந்தான். இருவர் அமரும் சீட்டின் கம்பியில் அரைவாசி அமர்ந்து ஒருவன். அழுக்கான ஜீன்ஸ் பைகள். உள்ளே எதுவும் இல்லாதது போல் ஒல்லியாக காற்றுக்கு ஆடிக் கொண்டிருந்தது. வாட்ச் இல்லாத கையில் ஒரு கயிறு. அல்லது மர உடுக்கைகள் கொண்ட ப்ரேஸ்லெட். பேண்ட் பாக்கெட்டில் குட்டியாகத் தேவையே இல்லாத சீப்.

யாரும் அவர்களை அதட்டவில்லை. அட்வைஸ் செய்யவில்லை. ஒரு மாதிரி ஒவ்வொருவரும் அவர்களில் தங்களைக் கண்டு வந்தார்களோ என்று தோன்றியது.

குளத்தூர் ஸ்டாப்பில் எல்லோரும் இறங்கிச் சென்று விட, பஸ்ஸே அமைதியாக ஆனது. அதற்கு வேறொரு பெயரும் சொல்லலாம். வெறுமை.

இன்று மாலை கம்பெனியில் இருந்து கிளம்பி வீட்டுக்கு வரும் போது கண்ட ஒரு நிகழ்ச்சி - விபத்தாக ஆகியிருக்க வேண்டிய நிகழ்வு - தவிர்க்கப்பட்டது. ஒரு சிறுகதைக்குத் தேவையான கருவாகத் தெரிந்தது. எனினும் வெண்பாவாக அதை இன்னும் குறுக்கிச் சொல்ல முடியும் எனப்பட்டது.

இண்டிகேட்டர் லெப்ட்காட்டி இந்தப்பக் கங்கைநீட்டி
வண்டியை நேராக ஓட்டினானுக்(கு) - முன்பல்ஸர்
ரைட்சிக்னல் கண்சிமிட்ட, 'ஹூம்!எனக்கே வா?'முந்த,
சைட்வெட் டினான்முன் னவன்.