மல்லிகை முத்துக்கள் வெண்ணிற விளக்குச் சுடர்களின் தலைகீழாய் நின்றன. ஒன்றன் பின் ஒன்றாய்ப் பனிச் சுழிகள் மெல்ல நகர்ந்து கொடிகளின் மென்மையான பசிய உடல்களை நனைத்து தீர்ந்தன. துல்லியப் பனிச் சரகம் ஒன்று மதுக் குப்பி மணம் போல விரவிக் கொண்டிருந்தது. உள்ளார்ந்த மடிப்புகளோடு வளைந்து சரிந்த மலை முகடுகளின் நிழல் ஒதுங்கிய ரகசிய ப்ரதேசங்களில் கனவுகள் தாழிடப்பட்டிருந்தன. மிதக்கும் ஈரக் கொத்துக் கொண்டல்கள் தம் நுரை தேகங்களில் குளிர் பதுக்கிச் சிலிர்த்தன. இன்னும் நீலம் கரைந்திராத பிரபஞ்ச வானம் ஒன்றின் தனித்த நிலவு, அதன் மேனிக்குள் பொதிந்து வைத்திருந்த பால் நுரைகளைத் ததும்பத் ததும்ப பொழிந்து கொண்டிருந்தது.
வனத்தின் மேற்கேயிருந்த மூலைகளில் இருந்து பெயர் தெரியாத நுணுக்க ஓசைகள் கிளம்பி வந்தன. புகையும் ஒரு குளிரின் மரகத ஆடைகள் தம் ஜரிகைகளில் எழுதிக் கொள்ள தூரத்துச் சிகரங்களின் விளிம்புகளில் கோடிட்டிருந்த மஞ்சள் ரசத்தைத் வழித்து எடுத்துக் கொண்டன. ஓடும் மழை மேல் வானிலிருந்து ஒரு நதி செங்குத்தாய்ப் பாய்ந்து கொண்டிருக்கையில், ஆயிரமாயிரம் நீர்ச்சிலந்திகள் எங்கெங்கும் ஜனித்து உடனே கரைந்தன.
கொத்துக் கொத்தாய்த் தலைக்கு மேல் திரண்டு விட்டிருந்த முகில்கள் தமக்குள் முத்தமிட்டுக் கொள்கையில் நனைந்த பூமியின் ஒரு மேலாடை செம்பழுப்பாய்க் கரைந்து ஓடியது. திசைகளில் சொல்ல முடியாத நேரங்களில் இடிகளின் ஆவர்த்தனங்களில் காட்டின் பூக்கள் நடுங்கின. மரங்களின் இடுக்குகளில் கனிந்த இருள் பச்சை நிறத்தோடு நனைந்தது. மாலை நேரத்தின் மந்தகாச மரணம் மெல்ல மெல்ல மலர்ந்து கொண்டிருக்க, கருமை தடவிய இரவின் பிறப்பு மழை சொல்லும் வார்த்தைகளோடு இரைச்சலாய் நிகழ்ந்தது.
தாரை தாரையாய் ஊற்றும் நேர்க் கோடுகளில் சலசலக்கின்றது இம்மாமழை. பெய்யும் போதும், பெரு மரங்களின் பட்டைகளைப் பறித்துக் கொண்டு பாய்கின்றது. சின்னஞ்சிறு செடிகளைச் சுற்றி வட்டம் போட்டுக் கரைத்து ஓடுகின்றது. மண் மேடுகளின் மேனி தழுவி, அணைத்து, தன்னோடு உள்ளிழுத்து, பாறைகளின் மேல் 'ஹோ'வென மோதி, கோடானு கோடி நுரைகளாய்த் தெறிக்கின்ற போது, அத்தனைத் துளிகளிலும் ஆயிரம் மழைப் பிம்பங்கள் பதிகின்றன.
***
இவன்..!
மழை ரகளை.
ஒரு மழை நாளின் இரவில்.
மழை பொழிந்த வானமும், மனதில் கிளர்ந்த கானமும்..!
மழை பெய்தலினால்...!
தூறல் போடும் மேகங்கள்.
பனி விழும் மலர்வனம்...
Saturday, December 12, 2009
அறுபதைத் தொடும் ஆகாயம்.
Many Many Happy Returns of the day to our beloved SuperStar...!!!!!!!!!
Enough told.
Let the Almighty continues to give thalaivar the needs he required and what he could handle best.
***
மோக்ளியின் ஷா - இன் -ஷா.
ஷா - இன் - ஷா என்ன சொன்னார்?
நீ ரஜினி ரசிகனா? ரஜினி வெறியனா? - பதில்.
ரஜினியும் நாசரின் முகமும்...!
பாபா.
ARR - இளம் பேட்டி.
பல்லாக்கைத் தூக்காதே... பல்லாக்கில் நீ ஏறு!
Tuesday, December 08, 2009
தமிழ்ப்பதிவர்ச் சங்கமம் - 2009 - ஈரோடு - அழைப்பு.
அந்த மாட்டுத் தொழுவத்தில் வைக்கோல்கள் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. விளக்கு வெளிச்சம் மிகக் குறைவாக வைக்கப்பட்டிருந்தது. தாங்கள் அங்கே இருப்பதை உலகுக்குக் காட்டிக் கொள்ள விரும்பாத சிலர் அங்கே குழுமியிருந்தனர். அவர்கள் தங்கள் நாட்டு மன்னனின் கொடுங்கோலுக்குப் பயந்து கழுதை மேல் ஏறித் தப்பித்து வந்தவர்கள். இரவிலிருந்து பனி ஒழுகித் தரையெங்கும் நனைந்து கொண்டிருந்தது. மிக இலேசான காற்று மட்டும் சத்தமேயில்லாமல் அந்தத் தொழுவத்தின் ஈசல் இறகு போன்ற கூரைகளைத் தடவிச் சென்றது. மேகங்கள் இருளில் கரைந்த பெருவெளியின் கீழே புள்ளியாய் மினுக்கிய ஒளித்துகள்கள் மிதந்து கொண்டிருந்த மெளன வேளையில் அந்தத் தொழுவத்தில் அவள் ஒரு குழந்தையைப் பெற்றெடுத்தாள். குழந்தை விரல்களைச் சுருட்டிக் கொண்டிருந்தது. அங்கிருந்த செம்மறி ஆடுகள் தம் பரவசம் நடுங்கும் கண்களோடு அந்தத் தேவகுமாரனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. அவனுடைய பஞ்சு விரல்களுக்கிடையே இருந்த ரேகைகளில் 'அயலாரிடத்திலும் அன்பு செய்யுங்கள்', 'வருத்தப்பட்டு பாரம் சுமப்பவர்களே, என்னிடத்தில் வந்து இளைப்பாறுதல் பெறுங்கள்' என்று எழுதியிருந்தன. அந்த உள்ளங்கைகளின் மென்மையில் பின்னொருநாள் ஆணிகள் இரத்தத்தால் முத்தமிடும் போது, அவனது சிவந்த அதரங்கள் 'அவர்கள் அறியாமல் செய்கிறார்கள். அவர்களை மன்னித்து விடும்..!' என்று பரமபிதாவை வேண்டிக் கேட்டுக் கொள்ளப்போகின்றன.
அந்த இரகசியத்தை அறிந்த ஒரே ஒருவனாகிய அந்த பிதா கரைந்து அழுத ஒற்றைச் சூட்டுத் துளி ஒரு விண்மீனாகிச் சில குருமார்களை நெடுந்தொலைவில் இருந்து அந்த மரியாள் மகன் உதித்த, மாட்டுத் தொழுவத்திற்கு அழைத்து வந்து, வரும் 20 டிசம்பரோடு கிட்டத்தட்ட இரண்டாயிரத்துப் பத்து வருடங்களுக்கு மேலாகப் போகின்றன.
அந்த ஞாயிற்றின் பிற்பகலும், மாலையும் முத்தமிடும் நேரத்தில் ஒரு 'தமிழ் வலைப்பதிவர் சந்திப்பு' நடைபெற இருக்கின்றது. எங்கே..? ஈரோடு மாநகரில், பெருந்துறை ரோட்டில் கலெக்டர் ஆபீஸுக்கு அருகே லோட்டஸ் ஷாப்பிங் சென்டர் இருக்கின்றது. அதற்குப் பின்புறத்தில் பில்டர்ஸ் அசோஷியன் ஆஃப் இந்தியா ஹால் இருக்கின்றது.
அந்த ஹாலின் செயற்கை குளிர்ப் பொழிவில் நனைந்து கொண்டே சூடான விஷயங்களை அலசலாம்; அறையை நிரப்பியிருக்கும் மஞ்சள் வெளிச்சத்தைப் பூசிக் கொண்டு, எழுத்துக்கள் மூலம் மட்டும் கண்ட தமிழர்களோடு பேசலாம்; இரவு உணவைச் சுமந்து கொண்டு இன்னும் கொஞ்சம் நாம் நெருக்கமாகிக் கொள்ளலாம்; அதன் பஞ்சு பதுக்கிய நாற்காலிகளில் அமர்ந்து நம் நெஞ்சுக்குள் இன்னும் நேசம் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.
வாருங்கள். மஞ்சள் மாநகரில் இருந்து எழுதும் பதிவர்கள் கூட்டிணைந்து அழைக்கிறார்கள்; அழைக்கிறோம். இராமானுஜன் பிறந்த மண்ணிற்கு அழைக்கிறோம்; பெரியாரின் பூமிக்கு வரவேற்கிறோம்; காவிரி வளம் பாயும் கவின் நகருக்கு உங்கள் அனைவரையும் எதிர்நோக்குகிறோம்; கொங்கு மண்டலத்தின் செழிப்பைக் காண, மண்ணின் மரியாதையை மனதோடு உணர தமிழ் வலைப்பதிவர்களை வழி பார்க்கிறோம்.
ஓர் ஓய்வு நாளின் மதியம் மூன்றரையிலிருந்து ஏழு மணிக்குள் நாம் பார்க்க விரும்பும் பதிவர்களையும், நோக்க விரும்பும் நண்பர்களையும் நேரில் பார்க்கலாம்.
எங்கே ::
பில்டர்ஸ் அசோசியேசன் ஆப் இந்தியா ஹால் (ஏ/சி),
லோட்டஸ் ஷாப்பிங் சென்டர் பின்புறம்,
மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகம் அருகில்,
பெருந்துறை சாலை,ஈரோடு - 11.
என்று ::
20.டிசம்பர்.கி.பி.2009.
எப்போது ::
மதியம் 15:30 முதல் குறைந்தது 19:00 வரை.
எப்படி வருவது ::
ஈரோடு பேருந்து நிலையத்திலிருந்து ஆட்டோவில் வரலாம். நடந்து வர விரும்புபவர்கள், பேருந்து நிலையத்திலிருந்து மேற்குத் திசையில் நடந்து வந்தால், அபிராமி, தேவி அபிராமி தியேட்டர் காம்ப்ளக்ஸ் வரும். அந்த தியேட்டர்களைப் பார்த்து நிற்கும் போது, உங்கள் இடது கைப்புறமாக ஒரு சாலை இருக்கும். அதனை ஒட்டியே நடந்து வந்தால், ஒரு பத்து நிமிடங்களுக்குள்ளாக தங்க முலாம் பூசிய எம்.ஜி.ஆர். நடு ரோட்டில் நிற்பார், ஒரு திசையைப் பார்த்து விரல் நீட்டி! நீங்கள் எந்தக் கட்சியாக இருந்தாலும், அவர் காட்டும் வழியில் ஒரு சாலை வரும். அதில் தான் நடந்து வர வேண்டும். வந்தால், பதினைந்து நிமிடங்களுக்குள்ளாக இரண்டு 'S' வளைவுகளைக் கடந்து, மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகம் வரும். அங்கிருந்து பார்த்தால், லோட்டஸ் சென்டர் தெரியும். பிறகு நீங்களே வந்து விடுவீர்கள்.
அல்லது பெருந்துறை/நசியனூர் செல்லும் பேருந்துகளில் டிக்கெட் எடுத்தும் 'கலெக்டரேட்' நிறுத்தத்தில் இறங்கிச் சுற்றுமுற்றும் பார்த்தால் கண்டு கொள்ளலாம்.
நீங்கள் ரெயில் ஏறி வருவதாக இருந்தால், ஸ்டேஷனில் மறக்காமல் இறங்கி விட வேண்டும். தூங்கி விடாமல் இருப்பது பர்ஸுக்கு நலம் பயக்கும். ஸ்டேஷனுக்கு வெளியே வந்தால், 'பாட்ஷா'க்கள் அன்போடு அழைப்பார்கள். விரும்பினால் ஏறிக் கொண்டு ஸ்தலத்திற்கே கெத்தாக வந்து இறங்கலாம். வீட்டில் சரியாக கணக்கு காட்ட வேண்டியவராக இருந்தால், ஜங்ஷனுக்கு வெளியே பேருந்து நிலையம் செல்லும் பேருந்துகள் வந்து கொண்டே இருக்கும். அதில் ஏறி நிலையத்தை அடைந்து, பின் முன் சொன்ன வழிகளைப் பின்பற்றி வந்து சேரலாம்.
நீங்கள் விமானத்தில் பறந்து வருவராயின், ஈரோட்டில் இன்னும் விமான வெளி இல்லாததாலும், பெருந்துறையில் ஜென்மங்களாய் அதற்கான பணிகள் நடந்து வருவதாலும், வேறு வழியில்லாமல் கொங்கு மாநகர்க் கோவையில் தான் இறங்கியாக வேண்டும். பீளமேட்டில் தான் நிலையம் உள்ளது. அது நகர் மையத்தில் இருந்து ஓர் இருபது கி.மீக்கள் இருக்கும். ஏர்போர்ட்டில் இருந்து வெளியே வந்தால், தேசிய நெடுஞ்சாலை 47 ஒரு தார்ப் பட்டாடை போல் ஜொலிக்கும். அங்கே பேருந்து நிறுத்தத்தில் ஈரோடு பேருந்து ஒன்றைக் கேட்ச் செய்யலாம். மற்றவர்களை விட, நீங்கள் கொஞ்சம் எளிதாக வரலாம். ஆம், ஈரோட்டுக்குள் நுழையும் கோவைப் பேருந்து, 'கலெக்டரேட்'டைக் கடந்து தான் நிலையம் சென்றாக வேண்டும். எனவே நீங்கள் நம்பிக்கையாய் நடத்துனரிடமும், இன்னும் உஷாராய்ப் பக்கத்துப் பயணியிடமும் சொல்லி வைத்து, 'ஜூம் டி.வி. தி நெக்ஸ்ட் மீடியாவில்' வரும் ஜோதிகாவின் அழகை நூற்று இருபத்தேழு முறைகள் பார்த்து முடிப்பதற்குள், தலத்தை வந்து சேரலாம்.
இன்னமும் உங்களுக்கு குழப்பம் தான் என்றால், கீழ்க்காணும் மண்ணின் மைந்தர்களை அலைபேசியிலோ, பேட்டரி தீர்ந்தால் ஒரு ரூபாய் காயினிலோ அழைத்தால், காலோடு Call-ஆக வந்து கூட்டிப் போவார்கள் என்பது திண்ணம்.
வால்பையன் 99945-00540
ஈரோடு கதிர் 98427-86026
ஆரூரன் 98947-17185
பாலாசி 90037-05598
ராஜாஜெய்சிங் 95785-88925
இந்தப் பதிவர்ச் சங்கமத்தில் சில குறிக்கோள்கள் வைத்திருப்பதாகத் தெரிகின்றது.
* பதிவர்களுக்கிடையேயான அறிமுகம்
* நட்பை மேம்படுத்துதல்
* பதிர்வர்கள் வாசிப்பாளர்கள் பரஸ்பரம் சந்திக்கும் வாய்ப்பு
* பதிவுலகம் பற்றிய சந்தேகங்களுக்குத் தீர்வு
* எழுதுவது பற்றிய தயக்கத்தைத் தகர்த்தல்
* சமூகம் மற்றும் இலக்கியம் சார்ந்த பகிர்வு
மேற்கண்ட வரிகள் உங்களுக்கு கொஞ்சம் 'கேராக' இருந்தால், உங்களைத் 'தக்க முறையில்' கவனிப்பது என வால்பையன் உறுதியளித்துள்ளதாக காற்றுவாக்கில் செய்தி கிடைக்கின்றது. எனவே கலக்கம் வேண்டாம்; கலக்க மட்டும் வேண்டும்.
அந்த மனுஷ்யகுமாரன் வழங்கிய திராட்சை ரசத்தின் மகிமை அன்று நம்மை நனைக்கட்டும். ஆமென். :)
***
கதிர் பதிவு
வால்பையன் பதிவு
ஆரூரன் பதிவு
Monday, December 07, 2009
மொக்ஸ் - 17.Feb.1999 (?)
போன வாரம் வீடு மாற்றினோம் அல்லவா..? அதில் கிட்டத்தட்ட எடைக்குப் போய்விட்ட மூட்டைக்குள் இருந்து ஒரு நோட்டைக் கைப்பற்றினேன். சொல்லப் போனால் மீட்டேன் எனலாம். அந்த நோட்டிற்கு வயது இப்போது பத்து.
கொஞ்சம் மஞ்சள் பூசிக் கொண்டிருந்த அதன் தாள்களைப் புரட்டும் போது, அப்போதைய துளி நான் தெரிகின்றேன்; என் ஆர்வங்கள் தெரிகின்றன.
முதல் பக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டு வருகிறேன்.
ஆவர்த்தனப் பண்புகள் என்று சில வேதியியல் குறிப்புகள். பின் சடாரென டாபிக் மாறி, வெக்டர் அல்ஜீப்ராவின் சில ஃபார்முலாக்கள். பிறகு வரிசையாக ட்ரிக்ணோமெட்ரிக் சம்ன்பாடுகள். சில பக்கங்களில் எரிபொருள் இல்லாமல் காற்றின் வீசு விசையாலேயே வண்டி ஓடச் செய்யும் மெக்கானிக் இன்னொவேட்டிவ் மெதடின் பென்சில் டயாக்ராம். எப்படி அவ்வாறு சிந்தித்தேன் என்று இன்று புரியவில்லை. I born intelligent; education ruined me. :)
பரீட்சை சமயங்களுக்கான சில டைம் டேபிள்கள். திடீரென ஒரு C நிரல். அதில் ஒரு வாக்கியத்தில் எத்தனை vowels, எத்தனை consonants என்று அறிவதற்கான எளிய முறை. ஒரு பக்கம் முழுக்க ஸ்ரீ ராமஜெயம். அவ்வளவு தான். முன் அட்டையிலிருந்து படித்துக் கொண்டே போனால் முடிந்து விடுகின்றது.
இப்போது நோட்டின் பின் அட்டையிலிருந்து தலைகீழாகப் படித்துக் கொண்டே வந்தால், முதலில் நீர்த்த கரைசல்கள் என்று துவங்கும் ஒரு வேதி வாக்கியம். தொடர்ந்து முழுதும் எனது புதுமையான 'சமன்பாடு உருவாக்கங்கள்'. இயற்பியல், கணிதம் என்று வேறு வேறு துறைகளில் சில முயற்சிகள்.
இன்பினிட்டி மேல் அத்தனை பிரியம் இருந்திருக்கின்றது. 0 மற்றும் இன்பினிட்டிகளை வைத்துக் கொண்டு என்னென்னவோ செய்திருக்கிறேன். 0/0 = 1, 0*இன்பினிட்டி = 0 அல்லது +- 1, sin(0/0), மதிப்பு கண்டுபிடித்தல், 0-இன்பினிட்டி = இன்பினிட்டி என்ற கணிதக் கிறுக்குகளுக்கு இடையே அவ்வப்போது, pkw = pka+pkb+2log(alpha) என்ற வேதிச் சமன்பாடு எழுதி, பின்னாடியே m/myu = 0.7362* 10 to the power of -50 - (1) மற்றும் lemda*m = 2.2086*10 to the power of -42 -(2) 'எனவே, பொருள் அல்லது ஒளிமூலத்தின் நிறையை அழ்திகரித்தால், அது வெளியிடும் ஒளியின், 1) அலைநீளம் குறையும், 2)அதிர்வெண் அதிகரிக்கும்' என்ற ஓர் இயற்பியல் முடிவு எழுதியிருக்க, இறுதியாக 1=2 என்ற விசித்திர முடிவு வேதியியல் சமன்பாட்டில் முயல்கையில் எட்டிப் பார்க்கின்றது.
சில பக்கங்களில் மதன் கார்ட்டூன்களைப் பிரதியெடுக்க முயன்றிருக்கிறேன். ஒரு ஆங்கிலக் கவிதை கண்ணில் படுகின்றது.
Only You..!
Now what I say to you!
Your eyes when touch my heart!
Now what I do to you!
Except, share my world with you!
You are not in here, but
My thoughts all in your near!
The time makes me to leave you,
When we see, say you!
I search you in the garden
In the sky, In the tars, In the rain..!
You're not in these things,
They lost their wings..!
When you search in the air, you hear
My long live sad in my tears!
When we meet in any time!
There is no words to talk with us.!
In many distance to the moon
The distance comes to our home!
How many distance with us,
My love will haven by you!
When my legs go to the heaven,
My thoughts want to touch you!
When the fire burns in my body,
The eyes want to see you, only you..!
-r.vasantha kumar.
17/02/99: 10:15
யாருக்காக இப்படி உருகி உருகி எழுதியிருக்கிறேன் என்றே தெரியவில்லை. ஒரு உயிர்க் கசியும் காதலுக்கு அதைக் கொள்ள ஒரு பெண் கூட தேவையில்லை என்பதே புரிகின்றது.
ஆங்கிலப் பிரயோகம் 99லிருந்து இந்தப் பத்து வருடங்களுக்குள் ஓர் இஞ்ச் கூட முன்னேறவேயில்லை என்பதைத் தான் முந்தின சிறுகதையும், இந்த கவிதையும் சொல்லி விடுகின்றன.
"வாழ்வோ தாழ்வோ நிரந்தரம் இல்லை. இது பயணம். போகிற வழியில் ஒரு பூ கிடைக்கும். ஒரு முள் குத்தும். ஒரு கல் தடுக்கும். ஒரு நிழல் ஆசுவாசப்படுத்தும். வெயில் கொளுத்தும். சந்தோஷமா மழை கொட்டும். பசிக்கு ஒரு கனி கிடைக்கலாம். கொண்டாடவோ, திண்டாடவோ எதுவும் இல்லை.
இது பயணம்...!"
-டி.என். சேஷகோபாலன்
(04.01.98 - ஆனந்த விகடன் - 133)
பக்கங்களுக்கிடையில் கிடைத்த எழுதி வைத்த பத்தி, இந்த நோட்டெங்கும் விரவியிருக்கும் அப்பாவின் வாசத்தை நினைவுபடுத்துகின்றது. இதற்காகத் தான் இந்தப் பத்தியை அப்போது எழுதி வைத்தேனோ, என்னவோ..!!!
கொஞ்சம் மஞ்சள் பூசிக் கொண்டிருந்த அதன் தாள்களைப் புரட்டும் போது, அப்போதைய துளி நான் தெரிகின்றேன்; என் ஆர்வங்கள் தெரிகின்றன.
முதல் பக்கத்திலிருந்து பார்த்துக் கொண்டு வருகிறேன்.
ஆவர்த்தனப் பண்புகள் என்று சில வேதியியல் குறிப்புகள். பின் சடாரென டாபிக் மாறி, வெக்டர் அல்ஜீப்ராவின் சில ஃபார்முலாக்கள். பிறகு வரிசையாக ட்ரிக்ணோமெட்ரிக் சம்ன்பாடுகள். சில பக்கங்களில் எரிபொருள் இல்லாமல் காற்றின் வீசு விசையாலேயே வண்டி ஓடச் செய்யும் மெக்கானிக் இன்னொவேட்டிவ் மெதடின் பென்சில் டயாக்ராம். எப்படி அவ்வாறு சிந்தித்தேன் என்று இன்று புரியவில்லை. I born intelligent; education ruined me. :)
பரீட்சை சமயங்களுக்கான சில டைம் டேபிள்கள். திடீரென ஒரு C நிரல். அதில் ஒரு வாக்கியத்தில் எத்தனை vowels, எத்தனை consonants என்று அறிவதற்கான எளிய முறை. ஒரு பக்கம் முழுக்க ஸ்ரீ ராமஜெயம். அவ்வளவு தான். முன் அட்டையிலிருந்து படித்துக் கொண்டே போனால் முடிந்து விடுகின்றது.
இப்போது நோட்டின் பின் அட்டையிலிருந்து தலைகீழாகப் படித்துக் கொண்டே வந்தால், முதலில் நீர்த்த கரைசல்கள் என்று துவங்கும் ஒரு வேதி வாக்கியம். தொடர்ந்து முழுதும் எனது புதுமையான 'சமன்பாடு உருவாக்கங்கள்'. இயற்பியல், கணிதம் என்று வேறு வேறு துறைகளில் சில முயற்சிகள்.
இன்பினிட்டி மேல் அத்தனை பிரியம் இருந்திருக்கின்றது. 0 மற்றும் இன்பினிட்டிகளை வைத்துக் கொண்டு என்னென்னவோ செய்திருக்கிறேன். 0/0 = 1, 0*இன்பினிட்டி = 0 அல்லது +- 1, sin(0/0), மதிப்பு கண்டுபிடித்தல், 0-இன்பினிட்டி = இன்பினிட்டி என்ற கணிதக் கிறுக்குகளுக்கு இடையே அவ்வப்போது, pkw = pka+pkb+2log(alpha) என்ற வேதிச் சமன்பாடு எழுதி, பின்னாடியே m/myu = 0.7362* 10 to the power of -50 - (1) மற்றும் lemda*m = 2.2086*10 to the power of -42 -(2) 'எனவே, பொருள் அல்லது ஒளிமூலத்தின் நிறையை அழ்திகரித்தால், அது வெளியிடும் ஒளியின், 1) அலைநீளம் குறையும், 2)அதிர்வெண் அதிகரிக்கும்' என்ற ஓர் இயற்பியல் முடிவு எழுதியிருக்க, இறுதியாக 1=2 என்ற விசித்திர முடிவு வேதியியல் சமன்பாட்டில் முயல்கையில் எட்டிப் பார்க்கின்றது.
சில பக்கங்களில் மதன் கார்ட்டூன்களைப் பிரதியெடுக்க முயன்றிருக்கிறேன். ஒரு ஆங்கிலக் கவிதை கண்ணில் படுகின்றது.
Only You..!
Now what I say to you!
Your eyes when touch my heart!
Now what I do to you!
Except, share my world with you!
You are not in here, but
My thoughts all in your near!
The time makes me to leave you,
When we see, say you!
I search you in the garden
In the sky, In the tars, In the rain..!
You're not in these things,
They lost their wings..!
When you search in the air, you hear
My long live sad in my tears!
When we meet in any time!
There is no words to talk with us.!
In many distance to the moon
The distance comes to our home!
How many distance with us,
My love will haven by you!
When my legs go to the heaven,
My thoughts want to touch you!
When the fire burns in my body,
The eyes want to see you, only you..!
-r.vasantha kumar.
17/02/99: 10:15
யாருக்காக இப்படி உருகி உருகி எழுதியிருக்கிறேன் என்றே தெரியவில்லை. ஒரு உயிர்க் கசியும் காதலுக்கு அதைக் கொள்ள ஒரு பெண் கூட தேவையில்லை என்பதே புரிகின்றது.
ஆங்கிலப் பிரயோகம் 99லிருந்து இந்தப் பத்து வருடங்களுக்குள் ஓர் இஞ்ச் கூட முன்னேறவேயில்லை என்பதைத் தான் முந்தின சிறுகதையும், இந்த கவிதையும் சொல்லி விடுகின்றன.
"வாழ்வோ தாழ்வோ நிரந்தரம் இல்லை. இது பயணம். போகிற வழியில் ஒரு பூ கிடைக்கும். ஒரு முள் குத்தும். ஒரு கல் தடுக்கும். ஒரு நிழல் ஆசுவாசப்படுத்தும். வெயில் கொளுத்தும். சந்தோஷமா மழை கொட்டும். பசிக்கு ஒரு கனி கிடைக்கலாம். கொண்டாடவோ, திண்டாடவோ எதுவும் இல்லை.
இது பயணம்...!"
-டி.என். சேஷகோபாலன்
(04.01.98 - ஆனந்த விகடன் - 133)
பக்கங்களுக்கிடையில் கிடைத்த எழுதி வைத்த பத்தி, இந்த நோட்டெங்கும் விரவியிருக்கும் அப்பாவின் வாசத்தை நினைவுபடுத்துகின்றது. இதற்காகத் தான் இந்தப் பத்தியை அப்போது எழுதி வைத்தேனோ, என்னவோ..!!!
Indianness.
டெல் கணிணி நிறுவனத்தார் ஒரு விர்ச்சுவல் ஸ்டுடியோ நிர்மாணித்து, அதில் 1. வரைகலை, 2.நிழற்படக்கலை, 3.எழுத்துக்கலை ஆகியவற்றில் தேசம் எங்குமிருந்தும் படைப்புகளை வரவேற்றார்கள். கஸின் பாலாஜி சொல்லித் தான் இப்படி ஒன்று நடப்பதாக அறிய வந்தேன். உடனே எங்கோ சுறுசுறுவென்றது. ஆங்கிலத்தில் எழுதும் ஒரு வாய்ப்பு என்பதாலும் முதல் இரண்டிலும் இப்போதைக்கு எனக்கு போதை இல்லை என்பதாலும், மூன்றாவதில் இறங்க முடிவெடுத்து, சில வகைகளில் எழுதலாம் என்று சார்ட் போட்டு வைக்க, மடிக்கணிணியின் திடீர் உறக்கத்தில் அத்தனையும் எழுத முடியாமல் போனது. மூன்றே மூன்று மட்டும் எழுதிக் கோர்த்திருந்தேன்.
அதில் ஒன்றான Indianness என்ற இச்சிறுகதையைக் கீழே படிக்கலாம். வழக்கம் போல் இலக்கணக் கற்களைப் பொருட்படுத்தாமல் விட்டு விடுங்கள்; இப்போது தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கற்று வருகின்றேன்.
The following was what happened, during my last visit to India. It was my first visit too.
Hai, I am John. I run a medium level computer company at Westbourne. Apart from looking excel sheets and worrying about the shares, I have one more activity which boosts my spirit. Travel. I love traveling. I visited enough countries where euro gets accepted with a smile. I experienced a lot in the lands. Once I was in Congo and swam over the waves of Nile, I was a bit escaped from a gun shot. At Afghan, I met a wonderful friend named Mr.Rasoul. Even now, he sent mails frequently.
The idea of visiting India came from one of my off-shore partner Mr.Dinesh Chawla. He runs a small software developing company with less than thirty employees at Gurgaon. After some casual chats, we came to a plan that I have to visit his company and design our strategies for the next year. And I could travel as per my wish.
My preference was Kanpur. Surprised..?
The very first thing, which I came to know about India, was neither Mahatma Gandhi nor TajMahal. It was the 1857 Indian Mutiny. My mother told me about that very long back. I never forget her lines, "Honey..! This picture was my grandpa Mr.William Atkinson. Your great grandpa. There was a country named India. Once it was under East Indian Company rule. He was a soldier in an army troop at Kanpur, a small town then. On 1857 there was a mutiny happened. At that time he was killed by an Indian chepoy." He was sitting on a chair in that old picture. His eyes showed the power.
Clearly, the story of my ancestor getting killed in India didn't make me to think about my decision twice. I tried to learn some Hindi words. I searched some websites to know about India. And, I traveled to Delhi last July.
The conveyer belt in Delhi International Airport, sucked. It didn’t roll for a long time. I turned around and found my package and took all my travel accessories. After getting out of the security checkups, I called Dinesh. He was waiting for me at the lounge. After greeted ourselves, we walked out of the centralized AC building. Immediately I was caught under the hard and hot hands of Mr. Sun. Suddenly I thought about my g.grandpa who worked under the same sun, one and half centuries back.
After two days of official meetings, I started to travel towards Kanpur. Dinesh could not come with me, since his mother was serious at that time. One of his office mates Mr.Varun Malhotra accompanied me. He was a young man. We traveled by a tourist cab. He talked a lot. And slowly he delved into sleep. I was awakening. I stopped the cab often, to take enough good snaps of the sceneries around us.
Agra was on the way. But I was more interested on a well which succumbed enough of British dead bodies of ladies and children than a huge building for a single queen. So I skipped it. Now the well wasn’t there at Kanpur. Instead there was an 'all souls church'. I wished to pray there for my ancestors.
When we reached Akbarpur, the cab broke down, unexpectedly. The A/C was getting off. Varun got up and he himself getting sweated immediately. No need to tell about me. He enquired the status of the cab and the driver replied. From what Varun told, I came to know that the cab won’t move within two hours. Damn..!
I got out of the car. The town was getting fried. And a foreigner is always an attractive specimen. The children, the walkers, cyclists and the old men who sat idle in the shops looked me. The driver dived into the engine. Varun checked his mobile to arrange another cab or scolding the cab owner, I didn’t know. It was dead. He went to search for a PCO box. At that time, a cyclist stopped his cycle near to me and stared me closely. Was I looked to him as an actress..?
"Hai..! I am Nandalal. I am a school teacher. If you can’t bear the Indian heat, you can come to my home for some time to take a little rest..!"
"Hai..! I am John from England!" I replied. We shaked our hands. His English was broken. Yet I understood that. I couldn't refuse the offer for two reasons. First thing, as he told I couldn’t stand under this raging sun. Second, the traveler inside me instructed, to meet different people. I looked for Varun. He wasn't nearby. I joined him. I took my camera and sat the back of the cycle. Oh..! my back..!!
His house was a far outer from the NH91. Three cows were standing there sleepily inside their own kettle. By seeing us, within a second a small crowd came and surrounded his home. Isn't a rare scene that a Whiteman was sitting behind a bicycle and their neighbor riding it?
We entered his home. The windows were open and filled with faces enough to block all the sunlight and flies, tried to come inside. His wife and children were standing and staring me with a shy.
"Sorry..!" He told to me and told something to the neighbors in Hindi. The crowd slowly vanished. I started to look the house.
A TV stand was there. Some dance was running in the TV. Some books were present. Some goddesses were hanging on the walls. A tube light was blinking. A fan was trying to revolve but failed considerably. "Low voltage..!" he told. And, I saw a lengthy knife was framed and kept on high.
I looked that with interest. He came with a plate of sweets and glass tumbler of water. He noticed my looking and told, "It was one of our ornaments from the past. My ancestors used it during the wars in ancient times. Lastly it was used by my great grand father during...! Please take the sweets...” he sat in a nearby chair.
I got that he didn’t complete the sentence. I asked," Can you tell me where it was used lastly..?"
He was silent for some time and told. "During the 1857 mutiny at Kanpur..!"
Now it was my turn to be silent. Then I told, "Dear Nandalal..! Do you know one thing..? My name is John Atkinson. My great grandpa was a soldier in a British army troop during that time. He was killed then..!"
Nandalal was shocked. "Are you related with Atkinson..?” I nodded. "This knife was getting bathed with a river of blood on that fateful day. It might touch your grandpa too..!"
Uneasiness surrounded us. The situation was so dramatic. The third generation of two enemies fought for their own kingdoms, met in a dry July month. From somewhere, the sound of a crow flying came. The dusk was approaching.
"Mr.Atkinson. I have a gift for you!" He told and went inside of a room. I saw the nearby one. One of his children smiled. I called him. He looked his mother's face for approval. She nodded. The boy ran towards me. I wondered how the children in India respect their parents.
I took him and kept on my lap.
"naam kya..?" I learnt some words before starting to India.
"Krishna...” the voice was so powerless.
Nandalal came with a box. It was very old. Layer after layers of dust were present on it. He opened it slowly. The noise itself told that inside of the box got fresh air after so many years. He took a small box. He opened it. A small ring was present there.
"Mr. John Atkinson! This ring was your grandfather's. The name 'Atkinson' was present on it. My grand father robbed enough of prosperity that day. I suspect he had stolen from your grandpa after killing him. It was a sin carrying this with us. Now today is the day which our sin gets vanished. Please take this..!"
I was dumb struck.
This was their property. My countrymen came here to do business and then captured the entire nation. They robbed India for more than two centuries. The entire wealth ness generated here was taken to England’s wellness. But this poor school teacher tried to return what his grandpa looted from mine long ago.
Is this the one which makes this country sustain for her entire history..? Does this humanity of her children make her alive under all her invaders? Is this Indianness, the world has to learn?
Yes, here the mobile didn’t work. The land was as hot as the sun attacked directly. The roads were damaged. The poverty was high. But the humans are there. The real humans, who respect the other men, lived there. I read about Gandhi. But, no way could I see him. There, I have seen the ideology of Mahatma in Nandalal. If India was filled with Mahatmas, who will win this country..?
I felt, my eyes were wet.
I told, “Dear lovable Nandalal..! I was grateful to get this ring from you. You really proved, you are a real son of this country. I respect that. But I can’t take this ring. It must be yours..!"
"No John..! This was stolen one. After I found the owner, how can I keep it further? Please take..!"
I thought for a moment. Then I took it. "Nandalal..! Now its mine. So I can use it as my wish, right..?"
"Yes John..!"
I took his son Krishna and opened his right hand fingers and kept the ring. Then I closed his fingers. "Now I gave my property as per my wish..!"
Nandalal was silent. Small tears rolled on his cheeks.
After half-an-hour, I reached the same place where I left NH91. Varun was searching me. And then he was happy after seeing me. We entered into the cab. I waved my hands to Nandalal.
"Ok..! Driver, please go fast to Kanpur, so that we can reach it before night..!"
I told peacefully, "Varun..! Let’s return to Delhi. Now, there is no necessity to see churches. I have seen the godness here itself...!"
He stared me with enough confusion.
படித்துப் பார்த்துக் கருத்து சொன்ன தமிழ்ப்பறவை, 'நாடகீயம் அதிகமாக இருக்கின்றது' என்றார். சில சமயம் சம்பவங்களில் நாடகத் தன்மை இருக்க வேண்டியது அவசியம் என்றே நான் நினைக்கிறேன். இல்லாவிட்டால், இதன் எந்திர இறுக்கம் நம்மை அழுத்தி விடும். மனதளவில் ஃப்ரிக்ஷனைக் குறைக்கச் சில எமோஷனல் நிகழ்ச்சிகள் தேவைப்படுகின்றன.
அதில் ஒன்றான Indianness என்ற இச்சிறுகதையைக் கீழே படிக்கலாம். வழக்கம் போல் இலக்கணக் கற்களைப் பொருட்படுத்தாமல் விட்டு விடுங்கள்; இப்போது தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் கற்று வருகின்றேன்.
The following was what happened, during my last visit to India. It was my first visit too.
Hai, I am John. I run a medium level computer company at Westbourne. Apart from looking excel sheets and worrying about the shares, I have one more activity which boosts my spirit. Travel. I love traveling. I visited enough countries where euro gets accepted with a smile. I experienced a lot in the lands. Once I was in Congo and swam over the waves of Nile, I was a bit escaped from a gun shot. At Afghan, I met a wonderful friend named Mr.Rasoul. Even now, he sent mails frequently.
The idea of visiting India came from one of my off-shore partner Mr.Dinesh Chawla. He runs a small software developing company with less than thirty employees at Gurgaon. After some casual chats, we came to a plan that I have to visit his company and design our strategies for the next year. And I could travel as per my wish.
My preference was Kanpur. Surprised..?
The very first thing, which I came to know about India, was neither Mahatma Gandhi nor TajMahal. It was the 1857 Indian Mutiny. My mother told me about that very long back. I never forget her lines, "Honey..! This picture was my grandpa Mr.William Atkinson. Your great grandpa. There was a country named India. Once it was under East Indian Company rule. He was a soldier in an army troop at Kanpur, a small town then. On 1857 there was a mutiny happened. At that time he was killed by an Indian chepoy." He was sitting on a chair in that old picture. His eyes showed the power.
Clearly, the story of my ancestor getting killed in India didn't make me to think about my decision twice. I tried to learn some Hindi words. I searched some websites to know about India. And, I traveled to Delhi last July.
The conveyer belt in Delhi International Airport, sucked. It didn’t roll for a long time. I turned around and found my package and took all my travel accessories. After getting out of the security checkups, I called Dinesh. He was waiting for me at the lounge. After greeted ourselves, we walked out of the centralized AC building. Immediately I was caught under the hard and hot hands of Mr. Sun. Suddenly I thought about my g.grandpa who worked under the same sun, one and half centuries back.
After two days of official meetings, I started to travel towards Kanpur. Dinesh could not come with me, since his mother was serious at that time. One of his office mates Mr.Varun Malhotra accompanied me. He was a young man. We traveled by a tourist cab. He talked a lot. And slowly he delved into sleep. I was awakening. I stopped the cab often, to take enough good snaps of the sceneries around us.
Agra was on the way. But I was more interested on a well which succumbed enough of British dead bodies of ladies and children than a huge building for a single queen. So I skipped it. Now the well wasn’t there at Kanpur. Instead there was an 'all souls church'. I wished to pray there for my ancestors.
When we reached Akbarpur, the cab broke down, unexpectedly. The A/C was getting off. Varun got up and he himself getting sweated immediately. No need to tell about me. He enquired the status of the cab and the driver replied. From what Varun told, I came to know that the cab won’t move within two hours. Damn..!
I got out of the car. The town was getting fried. And a foreigner is always an attractive specimen. The children, the walkers, cyclists and the old men who sat idle in the shops looked me. The driver dived into the engine. Varun checked his mobile to arrange another cab or scolding the cab owner, I didn’t know. It was dead. He went to search for a PCO box. At that time, a cyclist stopped his cycle near to me and stared me closely. Was I looked to him as an actress..?
"Hai..! I am Nandalal. I am a school teacher. If you can’t bear the Indian heat, you can come to my home for some time to take a little rest..!"
"Hai..! I am John from England!" I replied. We shaked our hands. His English was broken. Yet I understood that. I couldn't refuse the offer for two reasons. First thing, as he told I couldn’t stand under this raging sun. Second, the traveler inside me instructed, to meet different people. I looked for Varun. He wasn't nearby. I joined him. I took my camera and sat the back of the cycle. Oh..! my back..!!
His house was a far outer from the NH91. Three cows were standing there sleepily inside their own kettle. By seeing us, within a second a small crowd came and surrounded his home. Isn't a rare scene that a Whiteman was sitting behind a bicycle and their neighbor riding it?
We entered his home. The windows were open and filled with faces enough to block all the sunlight and flies, tried to come inside. His wife and children were standing and staring me with a shy.
"Sorry..!" He told to me and told something to the neighbors in Hindi. The crowd slowly vanished. I started to look the house.
A TV stand was there. Some dance was running in the TV. Some books were present. Some goddesses were hanging on the walls. A tube light was blinking. A fan was trying to revolve but failed considerably. "Low voltage..!" he told. And, I saw a lengthy knife was framed and kept on high.
I looked that with interest. He came with a plate of sweets and glass tumbler of water. He noticed my looking and told, "It was one of our ornaments from the past. My ancestors used it during the wars in ancient times. Lastly it was used by my great grand father during...! Please take the sweets...” he sat in a nearby chair.
I got that he didn’t complete the sentence. I asked," Can you tell me where it was used lastly..?"
He was silent for some time and told. "During the 1857 mutiny at Kanpur..!"
Now it was my turn to be silent. Then I told, "Dear Nandalal..! Do you know one thing..? My name is John Atkinson. My great grandpa was a soldier in a British army troop during that time. He was killed then..!"
Nandalal was shocked. "Are you related with Atkinson..?” I nodded. "This knife was getting bathed with a river of blood on that fateful day. It might touch your grandpa too..!"
Uneasiness surrounded us. The situation was so dramatic. The third generation of two enemies fought for their own kingdoms, met in a dry July month. From somewhere, the sound of a crow flying came. The dusk was approaching.
"Mr.Atkinson. I have a gift for you!" He told and went inside of a room. I saw the nearby one. One of his children smiled. I called him. He looked his mother's face for approval. She nodded. The boy ran towards me. I wondered how the children in India respect their parents.
I took him and kept on my lap.
"naam kya..?" I learnt some words before starting to India.
"Krishna...” the voice was so powerless.
Nandalal came with a box. It was very old. Layer after layers of dust were present on it. He opened it slowly. The noise itself told that inside of the box got fresh air after so many years. He took a small box. He opened it. A small ring was present there.
"Mr. John Atkinson! This ring was your grandfather's. The name 'Atkinson' was present on it. My grand father robbed enough of prosperity that day. I suspect he had stolen from your grandpa after killing him. It was a sin carrying this with us. Now today is the day which our sin gets vanished. Please take this..!"
I was dumb struck.
This was their property. My countrymen came here to do business and then captured the entire nation. They robbed India for more than two centuries. The entire wealth ness generated here was taken to England’s wellness. But this poor school teacher tried to return what his grandpa looted from mine long ago.
Is this the one which makes this country sustain for her entire history..? Does this humanity of her children make her alive under all her invaders? Is this Indianness, the world has to learn?
Yes, here the mobile didn’t work. The land was as hot as the sun attacked directly. The roads were damaged. The poverty was high. But the humans are there. The real humans, who respect the other men, lived there. I read about Gandhi. But, no way could I see him. There, I have seen the ideology of Mahatma in Nandalal. If India was filled with Mahatmas, who will win this country..?
I felt, my eyes were wet.
I told, “Dear lovable Nandalal..! I was grateful to get this ring from you. You really proved, you are a real son of this country. I respect that. But I can’t take this ring. It must be yours..!"
"No John..! This was stolen one. After I found the owner, how can I keep it further? Please take..!"
I thought for a moment. Then I took it. "Nandalal..! Now its mine. So I can use it as my wish, right..?"
"Yes John..!"
I took his son Krishna and opened his right hand fingers and kept the ring. Then I closed his fingers. "Now I gave my property as per my wish..!"
Nandalal was silent. Small tears rolled on his cheeks.
After half-an-hour, I reached the same place where I left NH91. Varun was searching me. And then he was happy after seeing me. We entered into the cab. I waved my hands to Nandalal.
"Ok..! Driver, please go fast to Kanpur, so that we can reach it before night..!"
I told peacefully, "Varun..! Let’s return to Delhi. Now, there is no necessity to see churches. I have seen the godness here itself...!"
He stared me with enough confusion.
படித்துப் பார்த்துக் கருத்து சொன்ன தமிழ்ப்பறவை, 'நாடகீயம் அதிகமாக இருக்கின்றது' என்றார். சில சமயம் சம்பவங்களில் நாடகத் தன்மை இருக்க வேண்டியது அவசியம் என்றே நான் நினைக்கிறேன். இல்லாவிட்டால், இதன் எந்திர இறுக்கம் நம்மை அழுத்தி விடும். மனதளவில் ஃப்ரிக்ஷனைக் குறைக்கச் சில எமோஷனல் நிகழ்ச்சிகள் தேவைப்படுகின்றன.
Subscribe to:
Posts (Atom)