உன் பாதம்.

சொற்கள் சொல்ல இயலாமல் பரிதவிக்கின்ற எண்ணங்கள் காற்றில் அலைப்புறுகின்றன. இலைகளின் இடை புகுந்து சற்றே இளைப்பாறுகின்றன. காம்புகளின் வழியாக நழுவி, மரத்தின் பெரு உடலோடு இறுகுகின்றன.

பெய்கின்ற மழையோடு பின் நனைந்து, முன் நகர்ந்து செம்புல நீராய் மாறுகின்றன. போன போக்கில் போய், நதியோடு கலந்து, கடலோடு நிறைந்து, காற்றில் ஆவியாகி கடுகிப் போகின்றன.

பின் எந்த சொல்லை நம்பி, மீண்டும் எண்ணங்கள் பிறவியெடுக்கும்?

உளத்தின் உள் வெற்று வெளியை நிரப்ப ஓர் எண்ணம் கொள்ளும் வடிவம், சொற்களின் மேல் கொண்ட அதன் காதலால் தானோ...?

***

உன் பாதம்.

எப்பொழுது என்னால் உன் கண்களைக்
காண முடிவதில்லையோ,
உன் பாதங்களைப் பார்க்கிறேன்.
வளை எலும்புகளாலான பாதம்.
சிறிய, கடின பாதம்.
உன்னை அவை தாங்குகின்றன என்பதை
அறிகிறேன்.
மற்றும் உன் இனிய எடை
அவற்றின் மீதே
எழும்பி அமைகின்றது.
உன் இடை, உன் மார்புகள்,
பர்ப்பிள் நிற
இரட்டை மார் நுனிகள்,
பறந்து சென்ற கண்களின் இமைகள்,
உனது அகன்ற இனிய வாய்,
உனது சிவந்த நிறம்,
என் சிறிய அழகு.
ஆனால் நான் உன் பாதங்களை
விரும்புகிறேன்.
ஏனெனில்
அவை மட்டுமே
பூமியின் மீதும்,
காற்றின் மீதும்,
நீரின் மீதும்
நடந்தன,
என்னைக் கண்டடையும் வரை.

Pablo Neruda- வின் Your feet.