தேன்கூடு செப் '06 மாதப் போட்டியில் பங்கெடுத்துக் கொண்ட தமிழ்க் குழந்தைகளை வாழ்த்தி வணங்குகிறேன். எனது பதிவுவலைப் பக்கங்களை நிரப்புவதற்கு போட்டி அறிவித்த தேன்கூட்டிற்கு நன்றிகள். கொஞ்சம் வித்தியாசமாக தலைப்பு கொடுத்து, சோம்பிக்கிடந்த நியூரான்களுக்குத் தார்க்குச்சி போட்ட 'கொங்குராசா'வுக்கு நன்றி. 'மெய் வருத்தம் பாராது, கண் துஞ்சாது' சுடச்சுட விமர்சனங்களை அளித்த 'சோம்பேறிப் பையனு'க்கு நன்றி. அலுவலகத்தில் இந்த மாதம் கொஞ்சம் ஓய்வளித்த செயல்முறைத் திட்ட மேலாளருக்கு சிறப்பு நன்றி(?!).
படைப்புகளைப் பற்றி எனக்கு தோன்றுகிறதை இங்குப் பதிவிடுகிறேன்.
1.சார் கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா? - தேன்கூடு போட்டி
சிமுலேஷன்
கொஞ்சம் கடியாக இருந்தாலும், படிக்க வைத்தது.
2.லிப்ட்
சிறில் அலெக்ஸ்
இலக்கிய வர்ணனைகள் முலாம் பூசிய, நிதர்சன நிஜ நிகழ்வு.
3.போட்டிக்காக - வெண்பா
அபுல் கலாம் ஆசாத்
வெண்(பா ) பொங்கல்.
4.தவிப்பு
நெல்லை சிவா
இறுதியில் கொண்டை ஊசி வளைவு முடிவு.
5.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா? புதிர்
பினாத்தல் சுரேஷ்
இலக்கியர்களை அவதானித்து அவர்கள் மொழியில் பொழிந்த வார்த்தைகளின் வரிசை.
6.ஐந்து வெண்பாக்கள் - போட்டிக்காக
அபுல் கலாம் ஆசாத்
தமிழ் வெண்(பா) பொங்கல்.
7.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா
சேவியர்
காற்றில் கரைகின்ற லிப்ட் கேட்பவர்களின் குரல்கள்.
8.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
demigod
க்ரைம் த்ரில்லர்.
9.கொஞ்சம் தூக்கி விடலாம்!
யதா
பயன்பட பயன்படுத்திக் கொள்ள.
10.லிஃப்டாவது கிடைக்குமே! / தேன்கூடு போட்டி
ஜி.கௌதம்
நியாயம் தேடும் சிறுகதை. முடிவில் மட்டும் போட்டிச் சங்கிலிக்கான கண்ணி.
11.லூர்து - சிறுகதை - போட்டிக்காக
அபுல் கலாம் ஆசாத்
நல்ல மொழி நடையில் வித்தியாசமான கொஞ்சம் பெரிய கதை. வெண்பா எழுதியவரே பெருங்கதை எழுதிவிட்டார்.
12.'கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?'
Krishnaraj.S
பள்ளி நினைவு.
13.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
14.லிஃப்ட் குடுக்கலியோ லிஃப்ட்
சனியன்
பரபரப்பான இளமைக்கான அறிவுரை.
15.இன்னா சார்?
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
16.சின்னதாக ஒரு லிப்ட்
யதா
ஆசிரியர் தினத்திற்கான படைப்பு.
17.லிஃப்ட்
மகேந்திரன்.பெ
கொஞ்சம் கடி தான்.
18.கொஞ்சம் உடன் அழைத்துச் செல்வீர்களா..?
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
19.அன்புத் தோழி, திவ்யா..!
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
20,25,30,32,40.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா - 1 ,2,3,4,5
ராசுக்குட்டி
கல்லூரி கலாட்டா.
21.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
இளா
வெண் சேலையை வண்ணமாக்கிய புகைப்படங்கள் பதிந்த கவிதை.
22.சாந்தியக்கா
பாலபாரதி
கலங்க வைத்தாலும்...
23.இதுவேறுலகம்
நடராஜன் ஸ்ரீனிவாசன்
கண்ணொளி கிடைக்காதவர்களின் உயர் உள்ளம்.
24.நிலா நிலா ஓடி வா!
luckylook
வானத்தில் பறக்க வைக்கிறது.
26.சில்லென்று ஒரு காதல்
நெல்லை சிவா
நெஞ்சை அள்ளிக் கொண்ட காதல்(?) கதை.
27,46,67,76.எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா? - 1,2,3,4
யோசிப்பவர்
படைத்தவரின் பெயரைக் காப்பாற்றிய அறிவியல் குழந்தை.
28.மம்மி..மம்மி..
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
29.லிப்ட்டு ஸ்கிரிப்டு ஆக்ட்டு
kappiguy
வலை மொக்கராசு.
31.முனி அடி (தேன்கூடு போட்டி)
செந்தில் குமார்
கிராம வாழ்முறை.
33.விரல் பிடிப்பாயா..?
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
34.அண்ணே..லிப்ட் அண்ணே..!
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
35.முன்னாவும் ,சில்பாவும்.
umakarthick
கல்லூரிக் கதை.
36.சபலம்
saran
மனத்தின் பலவீனம்.
37.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
Udhayakumar
பயத்தின் மறைப்பு.
38.konjam lift kidaikkuma??
Rajalukshmi
சின்னச் சின்ன வார்த்தைகளில் லிப்ட்.
39.லாந்தர் விளக்கு.
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
41.ஆனா ஆவன்னா... / தேன்கூடு போட்டிக்காக
ஜி.கௌதம்
உருக்கமான ஆசிரியர் கவிதை.
42.சோம்பேறி பையன் (தேன்கூடு போட்டி) !
கோவி.கண்ணன்
இல்லாளின் பெருமை.
43.லிப்ட் ப்ளீஸ்!!!
வெட்டிப்பயல்
க்ரைம் தொடர்.
44.கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா
pavanitha
அப்பா-மகன் பாசம்.
45.லிப்ட் கிடைக்குமா? (தேன்கூடு போட்டி)
madhumitha
லிப்ட் ஆபரேட்டர் கதை.
47.காடனேரி விளக்கு (சிறுகதை)
MSV Muthu
உள்ளூர் த்ரில்.
48.கண்டிப்பாடா செல்லம்...
ramkumarn
மற்றுமோர் கல்லூரி காதல் கதை.
49.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
மாதங்கி
எதிர்பாராத முடிவில் நிற்கின்ற சிறுகதை.
50.நிலவுக்குப் போகணும். கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
முரட்டுக்காளை
அறிவியல் கலந்தடித்த மற்றுமொரு விண்ணியல் கதை.
51.சர்தார்ஜி ஜோக் ஒன்று.... கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
ramkumarn
யப்பா.. கடி தாங்காமல்...
52.லிப்டாக இருக்கிறேனே..!
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
53.அவன் கண்விடல்
குந்தவை வந்தியத்தேவன்
குறள் குரல்.
54.கடவுள் கேட்ட லிஃப்ட்
சேவியர்
மனிதன் வெட்கித் தலைகுனிய கடவுளின் சொற்கள்.
55.அவள்
நிர்மல்
என்ன சொல்ல...
56.எங்க வீட்டு ராமாயணம்
சிதம்பரகுமாரி
சுட்டிப் பெண் பார்வையில்.
57.பாகிஸ்தானியுடன் ஒரு லிஃப்ட் - என் அனுபவம்!
உமா கதிர்
பயணத்தில் சில கருத்துக்கள்.
58.போட்டி: பதிவுக்கு மேய்க்கி
bsubra786
கிண்டலோ கிண்டல்.
59.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?
வலைஞன்
நம்பிகை வரிகள்.
60.தேன்கூடு போட்டிக்கு
வலைஞன்
படித்து முடித்த பின் விளைவுகளை சிந்திக்கத் துண்டும் சின்னஞ்சிறுகதை.
61.லிஃப்ட் கொடுத்தவர்கள்
அஹமது சுபைர்
நன்றி மறக்காத அனுபவம்.
62.ஒரு தலைப்புச் செய்தி
நடராஜன் ஸ்ரீனிவாசன்
பரபரப்பான ஓட்டம்.
63.லிப்ட் கிடைக்குமா மீனாட்சிக்கு?
barath
சமுதாயச் சிந்தனை.
64.மீட் த பெஸ்ட் ஃப்ரெண்ட் - தமிழில்
சரவ்.
மற்றுமொரு முறை படிகத் துண்டும் நடை.
65.மொழிபெயர்ப்பு
நடராஜன் ஸ்ரீனிவாசன்
சமூக நினைவில் முடிகின்ற த்ரில்லர் துவக்கக் கதை.
66.தூக்குங்கள் தூக்குங்கள்
Ilackia
(எனக்கு இந்தப் பதிவு தென்படவில்லை.)
68.தூக்கல் வாழ்க்கை
நடராஜன் ஸ்ரீனிவாசன்
தமிழ்த் தேன்.
69.தீயினால் சுட்ட புண்!!!
வெட்டிப்பயல்
இளமைச் சிறுகதை.
70.அவசரமாய் போய்கொண்டிருந்தேன்...
தொட்டராயசுவாமி
திகில் திருப்பம்.
71.மெளனம் கலைந்தே ஓட..
வசந்த்
உங்கள் கருத்து தான் தேவை.
72.கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா- தேன்கூடு போட்டி
anamika
மழைக் கற்பனை.
73.அல்லக்கை - தேன்கூடு போட்டி சிறுகதை
இன்பா
அரசியல்.
74.மனசில் லிப்ட் கிடைக்குமா
சேவியர்
ரொம்ப ஆசை தான்.
75.“அய்யா!, கொஞ்சம் கருணைகாட்டுங்கய்யா!!”, (தேன் கூடு போட்டிச் சிறுகதை)
kalaimarthandam
கருணைக் கிழங்கு.
Saturday, September 23, 2006
Friday, September 22, 2006
இறுதி இரு படைப்புகளுக்கான விமர்சனங்கள்.
நண்பர் சோம்பேறிப் பையன் (இப்படி சொல்வதற்கே கொஞ்சம் சங்கடமாக இருக்கிறது. அப்படி அசுர உழைப்பு..!) அவர்களுக்கு மிக்க நன்றி. தனது கடின பணி நேரங்களுக்கு இடையிலும், ஒவ்வொரு படைப்பையும் 'அணுகி, ஆராய்ந்து, அலசி' தனது விமர்சனங்களை கொடுத்துள்ளார்.
அவருக்கொரு சிறப்பு நன்றி. கடைசி (படைப்புகள் பதிவதற்கான காலம் முடிந்து விட்டதால்) இரு படைப்புகளுக்கான விமர்சனங்களை என்னை அளிக்கச் சொல்லியுள்ளார். அவர் சொல்லி, இரு நாட்கள் கழித்து, இப்போது தான் நான் பார்க்கின்றேன். அதற்குள் நிறைய மக்கள் வந்து பார்த்து விட்டு, என்னை வாயாற வாழ்த்தி விட்டு சென்றதை, விருந்தினர் எண்ணிக்கை காட்டி விட்டது. வெற்றிகரமாக இரு இலக்க எண்ணிக்கை கொண்டுவர உதவிய சோ.பையனுக்கு நன்றி.
இந்த விமர்சனங்களுக்கு நான் மதிப்பெண் கொடுக்கப் போவதில்லை. எனது படைப்புகளும் இம்மாத போட்டியில் கலந்து கொண்டிருப்பதால், மதிப்பெண் கொடுப்பது முறையல்ல எனக் கருதுகிறேன்.
அய்யா!, கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்கய்யா!!”, (தேன் கூடு போட்டிச் சிறுகதை)
+:
மாமியாரை வழியனுப்ப வருகின்றவர், உழைத்துப் பிழைக்க வேண்டும் என்று நினைக்கின்ற மூதாட்டியை, பிச்சைக்காரர் என்று தவறுதலாய் நினைத்து, பின் உண்மையை உணர்கிறார். தவறுதலாக நினைக்கையில் வெறுப்பும், பின் உண்மை அறிகையில், முன்பு தவறுதலான நினைப்பிற்கான பரிகாரமாக பரிதாபம் கொள்கின்ற இயல்பான மனித மன நிலையை ஆசிரியர் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.
'கண்ணால் காண்பது பொய், தீர விசாரிப்பதே மெய்' என்பதை உணர்ந்து, நாயகன் ஒரு நிலையிலிருந்து, அடுத்த நிலைக்கு உயர்கிறான் என்று, போட்டித் தலைப்புக்கு கொண்டு வருகிறார், ஆசிரியர். நல்ல படைப்பு.
-(என்று நான் நினைப்பது):
'ஒரு தீர்மானத்தோடு இரயில் நிலையம் விட்டு புறப்பட்டேன்'
நாயகன் அப்படியென்ன தீர்மானத்திற்கு வந்தார் என்பதைக் கூறவில்லையே...! ஒரு வேளை பதிவு நுகர்வோர் கருத்துக்கே விட்டுவிட்டார் போலும். (எனக்குத் தான் புரியவில்லையோ.. ;-))
போட்டிக்கான கால அவகாசம் வெகு வேகமாக குறைந்து வருவதை உணர்ந்தோ, என்னவோ ஆங்காங்கே சிற்சில எழுத்துப் பிழைகள். அவை கதை குறிக்க வந்த கருத்தில் மாற்றம் ஏற்படுத்தாதலால், மன்னிக்கக் கூடியனவே.
'அ.கொ.க.கா' : கருணைக் கிழங்கு.
எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?
நம்ம ஊர்ப் பக்கத்தில் 'பேரைக் காப்பாற்றும் பிள்ளை' என்பார்கள். அப்பா பேரையோ, அப்பா வைத்த பேரையோ பிள்ளை காப்பாற்றினால், அப்படிச் சொல்வார்கள். 'யோசிப்பவர்' அப்படிப்பட்ட பிள்ளை போல. தானே வைத்துக் கொண்ட பேரானாலும், நம்மையும் அப்படி சொல்ல வைத்து உள்ளார்.எல்லாரும் கார், பைக், சைக்கிள், எருமை மாடு (தம்பட்டம்..?) என்றெல்லாம் லிப்ட் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, கால இயந்திரத்திற்கே லிப்ட் கேட்டுள்ளார் நாயகன்.
கதைச்சுருக்கம் வேண்டாம். போய்ப் படித்துப் பாருங்கள். வித்தியாசமான சிந்தனை. லாஜிக்கலான திருப்பங்கள். ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தின்(?) இறுதியிலும் லிப்ட் கேட்பது போல் முடித்திருப்பது ஒன்றே, நமக்கு இது 'லிப்ட்'க்கான கதை என்று நினைவுபடுத்துகிறது. அருமையான சிந்தனை.
'எ.மீ.கொ.லி.கி': படைத்தவரின் பெயரைக் காப்பாற்றிய அறிவியல் குழந்தை.
அவருக்கொரு சிறப்பு நன்றி. கடைசி (படைப்புகள் பதிவதற்கான காலம் முடிந்து விட்டதால்) இரு படைப்புகளுக்கான விமர்சனங்களை என்னை அளிக்கச் சொல்லியுள்ளார். அவர் சொல்லி, இரு நாட்கள் கழித்து, இப்போது தான் நான் பார்க்கின்றேன். அதற்குள் நிறைய மக்கள் வந்து பார்த்து விட்டு, என்னை வாயாற வாழ்த்தி விட்டு சென்றதை, விருந்தினர் எண்ணிக்கை காட்டி விட்டது. வெற்றிகரமாக இரு இலக்க எண்ணிக்கை கொண்டுவர உதவிய சோ.பையனுக்கு நன்றி.
இந்த விமர்சனங்களுக்கு நான் மதிப்பெண் கொடுக்கப் போவதில்லை. எனது படைப்புகளும் இம்மாத போட்டியில் கலந்து கொண்டிருப்பதால், மதிப்பெண் கொடுப்பது முறையல்ல எனக் கருதுகிறேன்.
அய்யா!, கொஞ்சம் கருணை காட்டுங்கய்யா!!”, (தேன் கூடு போட்டிச் சிறுகதை)
+:
மாமியாரை வழியனுப்ப வருகின்றவர், உழைத்துப் பிழைக்க வேண்டும் என்று நினைக்கின்ற மூதாட்டியை, பிச்சைக்காரர் என்று தவறுதலாய் நினைத்து, பின் உண்மையை உணர்கிறார். தவறுதலாக நினைக்கையில் வெறுப்பும், பின் உண்மை அறிகையில், முன்பு தவறுதலான நினைப்பிற்கான பரிகாரமாக பரிதாபம் கொள்கின்ற இயல்பான மனித மன நிலையை ஆசிரியர் வெளிப்படுத்தியுள்ளார்.
'கண்ணால் காண்பது பொய், தீர விசாரிப்பதே மெய்' என்பதை உணர்ந்து, நாயகன் ஒரு நிலையிலிருந்து, அடுத்த நிலைக்கு உயர்கிறான் என்று, போட்டித் தலைப்புக்கு கொண்டு வருகிறார், ஆசிரியர். நல்ல படைப்பு.
-(என்று நான் நினைப்பது):
'ஒரு தீர்மானத்தோடு இரயில் நிலையம் விட்டு புறப்பட்டேன்'
நாயகன் அப்படியென்ன தீர்மானத்திற்கு வந்தார் என்பதைக் கூறவில்லையே...! ஒரு வேளை பதிவு நுகர்வோர் கருத்துக்கே விட்டுவிட்டார் போலும். (எனக்குத் தான் புரியவில்லையோ.. ;-))
போட்டிக்கான கால அவகாசம் வெகு வேகமாக குறைந்து வருவதை உணர்ந்தோ, என்னவோ ஆங்காங்கே சிற்சில எழுத்துப் பிழைகள். அவை கதை குறிக்க வந்த கருத்தில் மாற்றம் ஏற்படுத்தாதலால், மன்னிக்கக் கூடியனவே.
'அ.கொ.க.கா' : கருணைக் கிழங்கு.
எக்ஸ்கியூஸ் மீ! கொஞ்சம் லிஃப்ட் கிடைக்குமா?
நம்ம ஊர்ப் பக்கத்தில் 'பேரைக் காப்பாற்றும் பிள்ளை' என்பார்கள். அப்பா பேரையோ, அப்பா வைத்த பேரையோ பிள்ளை காப்பாற்றினால், அப்படிச் சொல்வார்கள். 'யோசிப்பவர்' அப்படிப்பட்ட பிள்ளை போல. தானே வைத்துக் கொண்ட பேரானாலும், நம்மையும் அப்படி சொல்ல வைத்து உள்ளார்.எல்லாரும் கார், பைக், சைக்கிள், எருமை மாடு (தம்பட்டம்..?) என்றெல்லாம் லிப்ட் கேட்டுக் கொண்டிருக்க, கால இயந்திரத்திற்கே லிப்ட் கேட்டுள்ளார் நாயகன்.
கதைச்சுருக்கம் வேண்டாம். போய்ப் படித்துப் பாருங்கள். வித்தியாசமான சிந்தனை. லாஜிக்கலான திருப்பங்கள். ஒவ்வொரு அத்தியாயத்தின்(?) இறுதியிலும் லிப்ட் கேட்பது போல் முடித்திருப்பது ஒன்றே, நமக்கு இது 'லிப்ட்'க்கான கதை என்று நினைவுபடுத்துகிறது. அருமையான சிந்தனை.
'எ.மீ.கொ.லி.கி': படைத்தவரின் பெயரைக் காப்பாற்றிய அறிவியல் குழந்தை.
Tuesday, September 19, 2006
மெளனம் கலைந்தே ஓட..
சில்லென்று மழைத் தூறல் அடித்துக் கொண்டிருந்தது. துளிகள் பாதையோர சின்னச் சின்னச் செடிகளில் இருந்து சொட்டிக் கொண்டிருந்தன. மஞ்சள் வண்ணப் பூக்கள் வீசுகின்ற மென் தென்றலுக்கு லேசாக ஆடிக் கொண்டிருந்தன..
ஒவ்வொரு முறையும் மழையில், போக்குவரத்து நெரிசலில் சிக்கிக் காத்திருக்கையில் நான் இப்படி நினைப்பதுண்டு. ஆனால் இங்கு மழை ஒருபோதும் இப்படி பெய்ததில்லை.
திறந்திருக்கும் பாதாள சாக்கடை மூடிகளைத் தாண்டி வழிந்து ஓடும். ரோட்டோரங்களில் தேங்கி எண்ணெய் நிறங்களைக் காட்டும். அடித்த வெயிலைக் கிளப்பி விட்டு, நச நசவென இருக்குமாறு செய்யும்.
சென்னை மழை.
ஒரு செப்டம்பர் மாத மழை நாள்.
நான் அருண். டைடலில் வெட்டி, ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்று மதியம் ராம்கோ வரை வந்தேன். அங்கே என் கல்லூரி நண்பன் ஆனந்தைப் பார்த்து, அருகில் இருக்கும் ஆந்திரா மெஸ்ஸில் மதிய உணவை முடித்து வருகையில், மழை தூற ஆரம்பித்தது.
TVS விக்டர் சர்வீஸுக்கு விட்டு விட்டேன். ஆனந்த் ட்ராப் செய்வதாகச் சொன்னதால், நம்பி வந்தேன். சாப்பிட்டு விட்டு வந்தால் கிளையண்ட் மீட்டிங் என்று கழண்டு விட்டான். அவனை....
நல்ல வேலை, அவனது புராஜெக்ட் மேட் ஒருவரிடம் லிப்ட் கொடுத்து அனுப்பி வைத்திருக்கிறான். அவருக்கும் டைடலில் ஏதோ வேலை இருக்கிறதாம். அவருடன் வந்ததில், மத்திய கைலாஷ் சிக்னலில் மாட்டிக் கொண்டோம்.
ஆனந்த் அவன் ஜெர்கின் குடுத்திருந்தான். அதைத் தான் இப்பப் போட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்.
மழை சரியாகப் பிடித்துக் கொண்டது. ஆனந்த் ஜெர்கினும் நனைந்து விட்டது. நாளைக்குத் திருப்பிக் கொடுக்கணுமாம். போடானு சொல்லிட்டேன். வேணும்னா வீட்டுக்கு வந்து வாங்கிக்கட்டும். மதியம் 2.30க்கு சென்னையில் இப்படி ஒரு மழையில் மாட்டிக் கொண்டேன் என்று ஊரில் சொன்னால் நம்புவார்களா..? ஆர்த்தி நம்புவாளா..? ஆர்த்தி யார்னு கேக்கறீங்களா? வர்ற சனிக்கிழமை பொண்ணு பார்க்கப் போறோம். எனக்குத் தான். இன்னும் அம்மாகிட்ட சனிக்கிழமை போகலாம்னு சொல்லல. இன்னிக்கு நைட் தான் சொல்லப் போறேன்.
இங்க சிக்னல் போட மாட்டேங்கறான். மழையில நின்னுக்கிட்டு இருக்கோம். லிப்ட் குடுத்தார்ல,அவரு ரொம்ப ஜாலி டைப் போல. ராம்கோல ஏறுனதுல இருந்து ரொம்ப கலகலப்பாகப் பேசிக் கொண்டு வந்தார்.
இதோ.. சிக்னல் போட்டுட்டான். நல்ல மழை பெய்யறதால, எல்லாரும் பாய்ஞ்சு முன்னாடிப் போகப் பாக்கறாங்க. எங்க பைக் திருப்பத்துல திரும்பியது. எதிர்பார்க்காத நேரத்தில, எதிர் வரிசையில இருந்து, ஒரு பைக்காரன் எங்க பக்கம் வேகமா வந்தான். நாங்க சடன் ப்ரேக் போட்டோம். வண்டி பயங்கரமா ஸ்லிப் ஆகுது. நான் அப்படியே வழுக்கி விழுந்து, தரையைத் தேச்சுக்கிட்டே போறேன்.
"ணங்..."
தலை எதிலயோ பயங்கரமா மோதியிருக்குனு புரியுது. கண்ணு வேகமா இருட்டுது. அப்படியே தலையைப் பிடிச்சுக்கிட்டே சுருண்டு போறேன்.
"எப்பத்தான் இந்த இரும்பு உருளையெல்லாம் எடுப்பாங்களோ, தெரியல. இந்த பறக்கும் ரயில் வந்தாலும் வந்தது. மாசத்துக்கு ரெண்டு ஆக்சிடென்ட் நடந்துக்கிட்டே இருக்கு.."
யாரோ சொல்றது லேசா காது விழுது. அம்மா, அப்பா, புவனா எல்லாரும் கண்ணுல வர்றாங்க. ஆர்த்தி.. எனக்கு அடிபட்டதுனு தெரிஞ்சா அழுவாளா..? மயக்கம் வர்ற மாதிரி இரு....
12.Sep.2006
செவ்வாய்.
இன்னிக்கு டைரியில என்ன எழுதலாம்? தினமும் எனக்கு என்ன தோணுதோ அதை எழுதுவேன். இன்னிக்கு தோணறது எல்லாம் எழுதினா, அவ்வளவு தான். நாளப்பின்ன யாராவது கைக்குப் போய், படிச்சுப் பார்த்தாங்கன்னா, மானமே போயிடும். ஒண்னும் பெருசா நினைக்கல. கொஞ்ச நாள்ல என்னைப் பொண்ணு பார்க்க வர்றதா சொல்லியிருக்காங்கனு தரகர் அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு இருந்தாரு. போட்டோ நாளைக்குத் தர்றாராம். 'அவர்' எப்படி இருப்பாருனு நினைச்சுப் பார்த்துட்டு இருந்தேன். வேறொண்ணுமில்ல.
எப்படி இருப்பாரு? அஜீத் மாதிரி சிவப்பா.... விஜய் மாதிரி ஸ்டைலா இருப்பாரா? இல்ல பழைய கமல் மாதிரி ஸ்லிம்மா இருப்பாரா..? ஆமா.. இப்படி எல்லாம் இருந்தாருனா, அவரு ஏன் சொந்த ஊருல இருக்கிற என்னைத் தான் கட்டிக்கணும்னு இருக்கணும்? என் மூஞ்சியைப் பார்த்து அழகா இருக்கேன்னு சொன்னாராம். அவர் வேலை பார்க்கிற சென்னையில இல்லாத அழகுராணிங்களா? எப்படியோ நல்லவரா இருந்தா சரி. ராணிக்காவை அடிச்சுத் துரத்தின அவங்க புருஷன் மாதிரி இல்லாம எப்பவும், என் கூடவே அன்பா இருந்தா அது போதும்.
அம்மா 'ஆர்த்தி..ஆர்த்தி'னு கூப்பிடற மாதிரி இருக்கு. அம்மாக்கு இதே வேலையா போச்சு. இவ்ளோ வருஷமா தெரிஞ்சுக்காத சமையலை இந்த ஒரு வாரத்துல கத்துக் குடுக்கணும்னு நினைக்கிறாங்க.சரி, அவங்க கவலை அவங்களுக்கு. இதோட இன்னிக்கு முடிச்சுக்கிறேன். குட் நைட் டைரி.
தலை 'கிண்ணு கிண்ணு'னு வலிக்கிற மாதிரி இருக்கு. எங்க இருக்கேன்னு தெரியல. தலைல யாரோ பெரிய சுத்திய வெச்சு அடிக்கிற மாதிரி இருக்கு. கை, கால்ல எல்லாம் எரியற மாதிரி இருக்கு. மெல்ல கண்ணைக் கசக்கி நினவுக்குத் திரும்பறேன். என்ன நடந்தது? ஒண்ணும் ஞாபகம் வரலை.டெட்டால் வாசனை வருது. ஆஸ்பிடலா தான் இருக்கணும். வீட்டுக்குச் சொல்லியிருப்பாங்களா? பக்கத்து வார்டுல இருந்து லேசா, ரொம்ப லேசா பாட்டு மட்டும் கேக்குது. FM-ஆ இருக்கணும்.
ஆர்த்திக்கு தெரியுமா..? அய்யய்யோ.. எவ்ளோ நாளா இப்படி இருக்கேன்னு தெரியலயே.
மெல்ல கண்ணைத் திறக்க முயற்சி பண்றேன். முடியல. ரெண்டு இமைகள்லயும், பாறாங்கல்லு வெச்சுக் கட்டுன மாதிரி இருக்கு. ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுத் திறக்கறேன். அம்மா பக்கத்து சேர்ல உட்கார்ந்திட்டு தூங்கறாங்க. அப்பா பக்கத்திலயே உட்கார்ந்திட்டு இருக்கார். நான் 'அப்பா'னு கூப்பிட முயற்சி பண்றேன். பாத்திட்டார். ஏதோ சொல்லிட்டே கிட்ட வந்தார். மறுபடியும் மயக்கம் வர்ற மாதிரி இருக்கு.
15.Sep.2006
வெள்ளி.
ரெண்டு நாளா அம்மாகூட இருந்து கொஞ்சம் சமைக்கக் கத்துக்கிட்டதனால உன்கிட்ட எதுவும் சொல்ல முடியாமப் போயிடுச்சு. ஸாரி, என்ன?
நேத்து தான் தரகர் 'அவர்' போட்டோ கொண்டு வந்தார். எல்லார் கைக்கும் போய்ட்டு, அப்புறம் தான் என் கைக்கு வந்துச்சு. அதைத் தர்றதுக்குள்ள மீனா பண்ண அழிச்சாட்டியம் இருக்கே.. அப்பப்பா. இருக்கட்டும், அவ கல்யாண சமயத்துல நானும் இந்த மாதிரி போட்டோவை தராம இழுத்தடிச்சிடறேன். ஆமா.. அப்ப நான் இந்த மாதிரி சின்னபுள்ள மாதிரி விளையாடுவனா என்ன? என் குழந்தைங்க தான் விளையாடும்.
பொண்ணே பார்க்க வரல. இவ பாரு, குழந்தைங்க வரைக்கும் போய்ட்டானு நீ நினைக்கிறது புரியுது.
இதெல்லாம் உன்கிட்ட தான் சொல்ல முடியும். என் பிரண்ட்ஸ்கிட்ட சொன்னா, அவ்வளவு தான். என்னை ஓட்டிக் கிழிச்சுத் தோரணம் கட்டித் தொங்க விட்டிடுவாங்க. 'அவர்' பத்திச் சொல்லுங்கிறயா..? சரி சொல்றேன். உனக்கும் இவ்ளோ ஆர்வமா?
நல்லா தான் இருக்காரு. என்ன, கொஞ்சம் என்னை விட கலர் கம்மி. ஆமா, என்னை மாதிரி 'காலேஜ் முடிச்சு வீடுக்கு வந்தமா, கல்யாணத்துக்கு நாள் குறிச்சமா'னா ஆம்பளைங்க இருக்க முடியும்? நாலு இடத்துக்கு அலையணும். அதனால கொஞ்சம் கலர் கம்மியா இருக்கார்.
அதனால என்ன, கல்யாணம் ஆகட்டும். சிகப்பாக்கிட மாட்டேன்..?
ஓ.கே. அம்மா மறுபடியும் கூப்பிடறாங்க... குட் நைட், டைரி.
மெல்ல கண் விழிச்சுப் பார்த்தேன். அம்மா, அப்பா,புவனா கூட இருக்கா. அழுது, அழுது கண் எல்லாம் சிவந்திருக்கு. பக்கத்துல டாக்டர்ஸ் எல்லாம் இருக்காங்க.
"இப்ப, ஒண்ணும் பிராப்ளம் இல்ல. ரெண்டு ஆபரேஷன் பண்ணியிருக்கோம். பிழைச்சுக்கிட்டார். அருண், நான் சொல்றதை உங்களால கவனிக்க முடியுதா..? Can you hear me..?"
டாக்டர் தான் கேட்கிறார். மெதுவாகத் தலையசைத்தேன். எழுந்து உட்கார்ந்தேன். வழக்கமான அழுகையெல்லாம் முடிந்து, ஜூஸ் குடிக்க ஆரம்பித்த போது, கதவு திறந்தது. போலிஸ் உடுப்பில் ஒருவர் வந்தார். இன்ஸ்பெக்டர்னு நினைக்கிறேன்.
"ஆர் யூ ஆல் ரைட்,மிஸ்டர்.அருண்..?" கேட்டுக் கொண்டே அருகில் இருந்த சேரில் அமர்ந்தார்.
"கொஞ்சம் நல்ல இருக்கேன் சார்"
"ஓ.கே. ஒரு சின்ன விசாரணை, இந்த விபத்தைப் பற்றி.."
விபத்துனு சொன்னப்புறம் தான் எனக்கு 'சுரீர்'னு ஆச்சு. எனக்கு லிப்ட் குடுத்தவர் என்ன ஆனார்? அவர் பேர் கூட எனக்கு ஞாபகம் வர மாட்டேங்குது. யோசிக்கிறேன். ரேடியோல யாரோ பேசற குரல் கேட்குது.
'..இந்த நேயர்கள் விருப்பத்திற்கானப் பாடலைப் பாடுபவர்கள் எஸ்.பி.பி மற்றும்..'
எஸ்.பி.பி...
பாலசுப்ரமணியம்.
ஆமா.. ஆனந்த் இருவரையும் அறிமுகப்படுத்துறப்போ, இந்தப் பேர் தான் சொன்னான். திடுக்கிட்டு அமர்ந்தேன்.
"சார்.. என்கூட வண்டியில வந்தவர் என்ன ஆனார்..?"
"ரியலி வெரி ஸாரி டு சே திஸ். உங்க கூட விபத்தில அவருக்கும் பலமான அடிபட்டு, தலை அங்கேயே உடைஞ்சு, ஏகப்பட்ட ப்ளட் லாஸ். ஸ்பாட் டெத். அவரைப் பத்தி விசாரிக்கத் தான் இந்த சின்ன விசாரணை.."
எனக்குத் தலையைச் சுற்றியது.
நிறைய பேசிக் கொண்டு வந்தார். அடுத்த வாரம் பெண் பார்க்கப் போவதாகச் சொன்னாரே..
மெல்ல கண்ணை மூடிப் படுத்துக் கொண்டேன்.
16.Sep.2006
சனிக்கிழமை.
எல்லாரும் இப்பெல்லாம் நான் சரியா யார்கூடயும் பேச மாட்டேங்கறேனு அம்மாகிட்ட புகார் சொல்றாங்க. பேசினா ஏதாவது கிண்டலா ஓட்டுவாங்க. அதனால நான் மெளனமா இருக்கேன். 'அவர்' வரட்டும். அவர்கிட்ட மட்டும் தான் பேசுவேன். நீ கவலைப்படாத. உன்கிட்ட மட்டும் எப்பவும் போல பேசறேன், சரியா?
அவர் பேர் என்னனு கேக்கறியா? 'சீ போ! எனக்கு வெட்கமா இருக்கு'னு எல்லாம் சொல்ல மாட்டேன். ஆனாலும் கொஞ்சம் ஒருமாதிரியாத் தான் இருக்கு. க்ளூ சொல்றேன். நீயே தெரிஞ்சுக்கோ. எஸ்.பி.பி. இன்னும் புரியலயா? முழுப் பேர் சொல்ல மாட்டேன். நானா வெச்சுக் கூப்பிடப் போற செல்லப் பேர் மட்டும் சொல்றேன். யார்கிட்டயும் சொல்லிடாத.
'பாலு'.
நல்லாயிருக்கா? நல்லாயில்லாம இருக்குமா என்ன?
இன்னும் பொண்ணு பார்க்க வரலை. வந்தா கண்டிப்பா உனக்கு அவரைக் காட்டறேன். சரி, அப்பா 'ஆர்த்தி, ஆர்த்தி'னு கூப்பிடறா மாதிரி இருக்கு. குரல் உடைஞ்சு போயிருக்கு. கேட்டு வந்துட்டு என்னனு சொல்றேன். குட் நைட், டைரி.
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
ஒவ்வொரு முறையும் மழையில், போக்குவரத்து நெரிசலில் சிக்கிக் காத்திருக்கையில் நான் இப்படி நினைப்பதுண்டு. ஆனால் இங்கு மழை ஒருபோதும் இப்படி பெய்ததில்லை.
திறந்திருக்கும் பாதாள சாக்கடை மூடிகளைத் தாண்டி வழிந்து ஓடும். ரோட்டோரங்களில் தேங்கி எண்ணெய் நிறங்களைக் காட்டும். அடித்த வெயிலைக் கிளப்பி விட்டு, நச நசவென இருக்குமாறு செய்யும்.
சென்னை மழை.
ஒரு செப்டம்பர் மாத மழை நாள்.
நான் அருண். டைடலில் வெட்டி, ஒட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்று மதியம் ராம்கோ வரை வந்தேன். அங்கே என் கல்லூரி நண்பன் ஆனந்தைப் பார்த்து, அருகில் இருக்கும் ஆந்திரா மெஸ்ஸில் மதிய உணவை முடித்து வருகையில், மழை தூற ஆரம்பித்தது.
TVS விக்டர் சர்வீஸுக்கு விட்டு விட்டேன். ஆனந்த் ட்ராப் செய்வதாகச் சொன்னதால், நம்பி வந்தேன். சாப்பிட்டு விட்டு வந்தால் கிளையண்ட் மீட்டிங் என்று கழண்டு விட்டான். அவனை....
நல்ல வேலை, அவனது புராஜெக்ட் மேட் ஒருவரிடம் லிப்ட் கொடுத்து அனுப்பி வைத்திருக்கிறான். அவருக்கும் டைடலில் ஏதோ வேலை இருக்கிறதாம். அவருடன் வந்ததில், மத்திய கைலாஷ் சிக்னலில் மாட்டிக் கொண்டோம்.
ஆனந்த் அவன் ஜெர்கின் குடுத்திருந்தான். அதைத் தான் இப்பப் போட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்.
மழை சரியாகப் பிடித்துக் கொண்டது. ஆனந்த் ஜெர்கினும் நனைந்து விட்டது. நாளைக்குத் திருப்பிக் கொடுக்கணுமாம். போடானு சொல்லிட்டேன். வேணும்னா வீட்டுக்கு வந்து வாங்கிக்கட்டும். மதியம் 2.30க்கு சென்னையில் இப்படி ஒரு மழையில் மாட்டிக் கொண்டேன் என்று ஊரில் சொன்னால் நம்புவார்களா..? ஆர்த்தி நம்புவாளா..? ஆர்த்தி யார்னு கேக்கறீங்களா? வர்ற சனிக்கிழமை பொண்ணு பார்க்கப் போறோம். எனக்குத் தான். இன்னும் அம்மாகிட்ட சனிக்கிழமை போகலாம்னு சொல்லல. இன்னிக்கு நைட் தான் சொல்லப் போறேன்.
இங்க சிக்னல் போட மாட்டேங்கறான். மழையில நின்னுக்கிட்டு இருக்கோம். லிப்ட் குடுத்தார்ல,அவரு ரொம்ப ஜாலி டைப் போல. ராம்கோல ஏறுனதுல இருந்து ரொம்ப கலகலப்பாகப் பேசிக் கொண்டு வந்தார்.
இதோ.. சிக்னல் போட்டுட்டான். நல்ல மழை பெய்யறதால, எல்லாரும் பாய்ஞ்சு முன்னாடிப் போகப் பாக்கறாங்க. எங்க பைக் திருப்பத்துல திரும்பியது. எதிர்பார்க்காத நேரத்தில, எதிர் வரிசையில இருந்து, ஒரு பைக்காரன் எங்க பக்கம் வேகமா வந்தான். நாங்க சடன் ப்ரேக் போட்டோம். வண்டி பயங்கரமா ஸ்லிப் ஆகுது. நான் அப்படியே வழுக்கி விழுந்து, தரையைத் தேச்சுக்கிட்டே போறேன்.
"ணங்..."
தலை எதிலயோ பயங்கரமா மோதியிருக்குனு புரியுது. கண்ணு வேகமா இருட்டுது. அப்படியே தலையைப் பிடிச்சுக்கிட்டே சுருண்டு போறேன்.
"எப்பத்தான் இந்த இரும்பு உருளையெல்லாம் எடுப்பாங்களோ, தெரியல. இந்த பறக்கும் ரயில் வந்தாலும் வந்தது. மாசத்துக்கு ரெண்டு ஆக்சிடென்ட் நடந்துக்கிட்டே இருக்கு.."
யாரோ சொல்றது லேசா காது விழுது. அம்மா, அப்பா, புவனா எல்லாரும் கண்ணுல வர்றாங்க. ஆர்த்தி.. எனக்கு அடிபட்டதுனு தெரிஞ்சா அழுவாளா..? மயக்கம் வர்ற மாதிரி இரு....
12.Sep.2006
செவ்வாய்.
இன்னிக்கு டைரியில என்ன எழுதலாம்? தினமும் எனக்கு என்ன தோணுதோ அதை எழுதுவேன். இன்னிக்கு தோணறது எல்லாம் எழுதினா, அவ்வளவு தான். நாளப்பின்ன யாராவது கைக்குப் போய், படிச்சுப் பார்த்தாங்கன்னா, மானமே போயிடும். ஒண்னும் பெருசா நினைக்கல. கொஞ்ச நாள்ல என்னைப் பொண்ணு பார்க்க வர்றதா சொல்லியிருக்காங்கனு தரகர் அப்பாகிட்ட சொல்லிட்டு இருந்தாரு. போட்டோ நாளைக்குத் தர்றாராம். 'அவர்' எப்படி இருப்பாருனு நினைச்சுப் பார்த்துட்டு இருந்தேன். வேறொண்ணுமில்ல.
எப்படி இருப்பாரு? அஜீத் மாதிரி சிவப்பா.... விஜய் மாதிரி ஸ்டைலா இருப்பாரா? இல்ல பழைய கமல் மாதிரி ஸ்லிம்மா இருப்பாரா..? ஆமா.. இப்படி எல்லாம் இருந்தாருனா, அவரு ஏன் சொந்த ஊருல இருக்கிற என்னைத் தான் கட்டிக்கணும்னு இருக்கணும்? என் மூஞ்சியைப் பார்த்து அழகா இருக்கேன்னு சொன்னாராம். அவர் வேலை பார்க்கிற சென்னையில இல்லாத அழகுராணிங்களா? எப்படியோ நல்லவரா இருந்தா சரி. ராணிக்காவை அடிச்சுத் துரத்தின அவங்க புருஷன் மாதிரி இல்லாம எப்பவும், என் கூடவே அன்பா இருந்தா அது போதும்.
அம்மா 'ஆர்த்தி..ஆர்த்தி'னு கூப்பிடற மாதிரி இருக்கு. அம்மாக்கு இதே வேலையா போச்சு. இவ்ளோ வருஷமா தெரிஞ்சுக்காத சமையலை இந்த ஒரு வாரத்துல கத்துக் குடுக்கணும்னு நினைக்கிறாங்க.சரி, அவங்க கவலை அவங்களுக்கு. இதோட இன்னிக்கு முடிச்சுக்கிறேன். குட் நைட் டைரி.
தலை 'கிண்ணு கிண்ணு'னு வலிக்கிற மாதிரி இருக்கு. எங்க இருக்கேன்னு தெரியல. தலைல யாரோ பெரிய சுத்திய வெச்சு அடிக்கிற மாதிரி இருக்கு. கை, கால்ல எல்லாம் எரியற மாதிரி இருக்கு. மெல்ல கண்ணைக் கசக்கி நினவுக்குத் திரும்பறேன். என்ன நடந்தது? ஒண்ணும் ஞாபகம் வரலை.டெட்டால் வாசனை வருது. ஆஸ்பிடலா தான் இருக்கணும். வீட்டுக்குச் சொல்லியிருப்பாங்களா? பக்கத்து வார்டுல இருந்து லேசா, ரொம்ப லேசா பாட்டு மட்டும் கேக்குது. FM-ஆ இருக்கணும்.
ஆர்த்திக்கு தெரியுமா..? அய்யய்யோ.. எவ்ளோ நாளா இப்படி இருக்கேன்னு தெரியலயே.
மெல்ல கண்ணைத் திறக்க முயற்சி பண்றேன். முடியல. ரெண்டு இமைகள்லயும், பாறாங்கல்லு வெச்சுக் கட்டுன மாதிரி இருக்கு. ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுத் திறக்கறேன். அம்மா பக்கத்து சேர்ல உட்கார்ந்திட்டு தூங்கறாங்க. அப்பா பக்கத்திலயே உட்கார்ந்திட்டு இருக்கார். நான் 'அப்பா'னு கூப்பிட முயற்சி பண்றேன். பாத்திட்டார். ஏதோ சொல்லிட்டே கிட்ட வந்தார். மறுபடியும் மயக்கம் வர்ற மாதிரி இருக்கு.
15.Sep.2006
வெள்ளி.
ரெண்டு நாளா அம்மாகூட இருந்து கொஞ்சம் சமைக்கக் கத்துக்கிட்டதனால உன்கிட்ட எதுவும் சொல்ல முடியாமப் போயிடுச்சு. ஸாரி, என்ன?
நேத்து தான் தரகர் 'அவர்' போட்டோ கொண்டு வந்தார். எல்லார் கைக்கும் போய்ட்டு, அப்புறம் தான் என் கைக்கு வந்துச்சு. அதைத் தர்றதுக்குள்ள மீனா பண்ண அழிச்சாட்டியம் இருக்கே.. அப்பப்பா. இருக்கட்டும், அவ கல்யாண சமயத்துல நானும் இந்த மாதிரி போட்டோவை தராம இழுத்தடிச்சிடறேன். ஆமா.. அப்ப நான் இந்த மாதிரி சின்னபுள்ள மாதிரி விளையாடுவனா என்ன? என் குழந்தைங்க தான் விளையாடும்.
பொண்ணே பார்க்க வரல. இவ பாரு, குழந்தைங்க வரைக்கும் போய்ட்டானு நீ நினைக்கிறது புரியுது.
இதெல்லாம் உன்கிட்ட தான் சொல்ல முடியும். என் பிரண்ட்ஸ்கிட்ட சொன்னா, அவ்வளவு தான். என்னை ஓட்டிக் கிழிச்சுத் தோரணம் கட்டித் தொங்க விட்டிடுவாங்க. 'அவர்' பத்திச் சொல்லுங்கிறயா..? சரி சொல்றேன். உனக்கும் இவ்ளோ ஆர்வமா?
நல்லா தான் இருக்காரு. என்ன, கொஞ்சம் என்னை விட கலர் கம்மி. ஆமா, என்னை மாதிரி 'காலேஜ் முடிச்சு வீடுக்கு வந்தமா, கல்யாணத்துக்கு நாள் குறிச்சமா'னா ஆம்பளைங்க இருக்க முடியும்? நாலு இடத்துக்கு அலையணும். அதனால கொஞ்சம் கலர் கம்மியா இருக்கார்.
அதனால என்ன, கல்யாணம் ஆகட்டும். சிகப்பாக்கிட மாட்டேன்..?
ஓ.கே. அம்மா மறுபடியும் கூப்பிடறாங்க... குட் நைட், டைரி.
மெல்ல கண் விழிச்சுப் பார்த்தேன். அம்மா, அப்பா,புவனா கூட இருக்கா. அழுது, அழுது கண் எல்லாம் சிவந்திருக்கு. பக்கத்துல டாக்டர்ஸ் எல்லாம் இருக்காங்க.
"இப்ப, ஒண்ணும் பிராப்ளம் இல்ல. ரெண்டு ஆபரேஷன் பண்ணியிருக்கோம். பிழைச்சுக்கிட்டார். அருண், நான் சொல்றதை உங்களால கவனிக்க முடியுதா..? Can you hear me..?"
டாக்டர் தான் கேட்கிறார். மெதுவாகத் தலையசைத்தேன். எழுந்து உட்கார்ந்தேன். வழக்கமான அழுகையெல்லாம் முடிந்து, ஜூஸ் குடிக்க ஆரம்பித்த போது, கதவு திறந்தது. போலிஸ் உடுப்பில் ஒருவர் வந்தார். இன்ஸ்பெக்டர்னு நினைக்கிறேன்.
"ஆர் யூ ஆல் ரைட்,மிஸ்டர்.அருண்..?" கேட்டுக் கொண்டே அருகில் இருந்த சேரில் அமர்ந்தார்.
"கொஞ்சம் நல்ல இருக்கேன் சார்"
"ஓ.கே. ஒரு சின்ன விசாரணை, இந்த விபத்தைப் பற்றி.."
விபத்துனு சொன்னப்புறம் தான் எனக்கு 'சுரீர்'னு ஆச்சு. எனக்கு லிப்ட் குடுத்தவர் என்ன ஆனார்? அவர் பேர் கூட எனக்கு ஞாபகம் வர மாட்டேங்குது. யோசிக்கிறேன். ரேடியோல யாரோ பேசற குரல் கேட்குது.
'..இந்த நேயர்கள் விருப்பத்திற்கானப் பாடலைப் பாடுபவர்கள் எஸ்.பி.பி மற்றும்..'
எஸ்.பி.பி...
பாலசுப்ரமணியம்.
ஆமா.. ஆனந்த் இருவரையும் அறிமுகப்படுத்துறப்போ, இந்தப் பேர் தான் சொன்னான். திடுக்கிட்டு அமர்ந்தேன்.
"சார்.. என்கூட வண்டியில வந்தவர் என்ன ஆனார்..?"
"ரியலி வெரி ஸாரி டு சே திஸ். உங்க கூட விபத்தில அவருக்கும் பலமான அடிபட்டு, தலை அங்கேயே உடைஞ்சு, ஏகப்பட்ட ப்ளட் லாஸ். ஸ்பாட் டெத். அவரைப் பத்தி விசாரிக்கத் தான் இந்த சின்ன விசாரணை.."
எனக்குத் தலையைச் சுற்றியது.
நிறைய பேசிக் கொண்டு வந்தார். அடுத்த வாரம் பெண் பார்க்கப் போவதாகச் சொன்னாரே..
மெல்ல கண்ணை மூடிப் படுத்துக் கொண்டேன்.
16.Sep.2006
சனிக்கிழமை.
எல்லாரும் இப்பெல்லாம் நான் சரியா யார்கூடயும் பேச மாட்டேங்கறேனு அம்மாகிட்ட புகார் சொல்றாங்க. பேசினா ஏதாவது கிண்டலா ஓட்டுவாங்க. அதனால நான் மெளனமா இருக்கேன். 'அவர்' வரட்டும். அவர்கிட்ட மட்டும் தான் பேசுவேன். நீ கவலைப்படாத. உன்கிட்ட மட்டும் எப்பவும் போல பேசறேன், சரியா?
அவர் பேர் என்னனு கேக்கறியா? 'சீ போ! எனக்கு வெட்கமா இருக்கு'னு எல்லாம் சொல்ல மாட்டேன். ஆனாலும் கொஞ்சம் ஒருமாதிரியாத் தான் இருக்கு. க்ளூ சொல்றேன். நீயே தெரிஞ்சுக்கோ. எஸ்.பி.பி. இன்னும் புரியலயா? முழுப் பேர் சொல்ல மாட்டேன். நானா வெச்சுக் கூப்பிடப் போற செல்லப் பேர் மட்டும் சொல்றேன். யார்கிட்டயும் சொல்லிடாத.
'பாலு'.
நல்லாயிருக்கா? நல்லாயில்லாம இருக்குமா என்ன?
இன்னும் பொண்ணு பார்க்க வரலை. வந்தா கண்டிப்பா உனக்கு அவரைக் காட்டறேன். சரி, அப்பா 'ஆர்த்தி, ஆர்த்தி'னு கூப்பிடறா மாதிரி இருக்கு. குரல் உடைஞ்சு போயிருக்கு. கேட்டு வந்துட்டு என்னனு சொல்றேன். குட் நைட், டைரி.
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
Thursday, September 14, 2006
லிப்டாக இருக்கிறேனே..!
பிரின்சிபால் அறை அமைதியாக இருந்தது.
காலை 10 மணிக்கான வகுப்புகள் துவங்கி விட்டதற்கு அறிகுறியாக, இரண்டு மணி ஒலித்தது.மதியம் பிள்ளைகள் எடுத்து வரும் உணவிற்காக,மைதானத்தின் புங்கை மரங்களில் இப்போதிருந்தே காகங்கள் அம்ர்ந்துவிட்டன. விளையாட்டு பீரியட் உள்ள ஏழாம் வகுப்பு மாணவர்கள் வரிசையாக வரத் தொடங்கினர்.
"சொல்லுங்க, ஸ்டெல்லா டீச்சர்..!" என்றார் பிரின்சிபால்.
"என்ன சார் சொல்ல்ணும்..?" என்றார் டீச்சர்.
"அதான்..! உங்க மேல நிறைய பெற்றோர் மட்டுமில்ல, ஆசிரியர்களே புகார் குடுத்திருக்காங்க..!"
"என்னனு சார், புகார் சொல்லி இருக்காங்க..?"
" நீங்க மாணவர்களை அளவுக்கதிகமாகவே கண்டிக்கிறீங்க, தண்டிக்கிறீங்கனு புகார் வந்திருக்கு. போன திங்கள்கிழமை, நீங்க அன்பரசுங்கிற மாணவனை அறைஞ்சிருக்கீங்க. அதில அவன் காதிலிருந்து ரத்தம் வந்து, இப்ப சர்ஜரி வரைக்கும் போயிருக்கு. அவங்க பெற்றோர் வந்து நேத்து சண்டை போட்டுட்டுப் போயிருக்காங்க. உங்க பதில் என்ன..?"
"சார்..! மார்க் ரொம்ப குறைவான மாணவர்களை கண்டிக்கிறதும், தண்டிக்கிறதும் தவறுன்னு சொல்லறீங்களா..? நாளைக்கு ரிசல்ட் குறைந்துனா என்னைத் தான கேப்பீங்க?"
"இல்ல..! நீங்க செய்றது சரி..! அதனால தான் இந்த விசாரணைக்கு உங்களை மட்டும் கூப்பிட்டு இருக்கேன். பொதுவா இதுபோல புகார் வந்ததுனா எல்லா டீச்சர்ஸும் இருப்பாங்கன்னு உங்களுக்கே தெரியும். ஆனாலும் கொஞ்சம் அளவுக்கு மீறிப் போகறதால தான் பிரச்னைகள் வந்திடுது..!"
"ஓ.கே. சார். இப்ப நான் என்ன பண்ணனும்னு சொல்லுங்க. அந்தப் பையன் கால்ல போய் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்கணுமா..?"
அமைதி நிலவியது. தூரத்து சாலையில் போகும் B19 பேருந்தின் சத்தம் மட்டும் கேட்டது.
" கொஞ்சம் அமைதியாக இருங்க. இது போல பெரிய அளவுல பிரச்னை வரும் போது, டீச்சர்ஸை சஸ்பெண்ட் பண்றது தான் வழக்கம். ஆனா நீங்க பசங்களை அளவுக்கு மீறி கண்டிக்கிறதும், தண்டிக்கிறதும் தான் பிரச்னை. மத்தபடி உங்க திறமையிலயோ, ரிசல்ட் காட்டிறதுலயோ யாரும் குறை சொல்ல முடியாது. ஏன், நேத்து வந்த அன்பரசுவோட பெற்றோரே, உங்க கற்பிக்கும் திறமையைப் பத்தி உயர்வாத் தான் பேசினாங்க. கொஞ்சம் உணர்ச்சிவசப்படறதை மட்டும் குறைச்சிக்கிட்டா நல்லதுனு சொன்னாங்க. பாருங்க, இப்பக் கூட எமோஷனாகறீங்க..."
விர்விர்ரென்று அனல் மிதக்கும் காற்று அடித்தது. மைதானத்தின் மாணவர்கள் இதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்பட்ட மாதிரி எல்லாம் தெரியவில்லை. கபடி, கால்பந்து என்று சூடு பறக்க விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். கோ-கோ என்று பெண்பிள்ளைகளும் தூள் பரப்பிக் கொண்டிருந்தனர்.
" நம்ம பள்ளிக் குழுமமே நடத்துற இன்னொரு பள்ளி மேலக்கவுண்டம்பாளையத்துல இருக்குனு உங்களுக்குத் தெரியும். ரெண்டு மாசம் நீங்க அங்க போய்ட்டு ஒர்க் பண்ணிட்டு வர்றணும்னு முடிவு பண்ணியிருக்கோம். நீங்க என்ன சொல்றீங்க..?"
"சார்..! இது தண்டனை கிடையாதே..?"
" நிச்சயமாய் இது தண்டனை கிடையாது. வேறொரு புது சூழ் நிலை, புது மாணவர்கள் அப்படினு நீங்க பழகலாம். மத்தபடி இது உங்க கேரியர்ல இறக்கம் கிடையாது. உண்மையைச் சொல்லணும்னா அது உங்களுக்கு ஏற்றம் தான் தரும்னு நம்பறேன். அப்புறம்.."
"சொல்ல வந்தைச் சொல்லுங்க சார்..."
"அந்தப் பள்ளி மாணவர்களைப் பத்திக் கேள்விப் பட்டிருப்பீங்கனு நினைக்கிறேன்.."
"தெரியும் சார். நானே அங்க கொஞ்ச நாள் வேலை பார்க்கணும்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்.."
"அப்ப உங்களுக்கு அங்க போய் ஒர்க் பண்றதுல அந்த பிரச்னையும் இல்ல தானே..?"
"இல்ல சார். எப்ப சார் அங்க போய் ஜாயின் பண்ணனும்.."
"அடுத்த திங்கள் போனாப் போதும்."
" நன்றி சார். நான் வர்றேன்.."
சின்ன பொண்ணு. கொஞ்ச நாள் அங்க இருந்திட்டு வரட்டும். அப்ப தான் குழந்தைகளை நடத்தும் விதம் புரியும். பெருமூச்சு விட்டார் பிரின்சிபால்.
" மே இ கம் இன் சார்..?"
"எஸ்..! நீங்க தான ஸ்டெல்லா டீச்சர்..?"
பிரின்சிபால் அறை தூய்மையாக இருந்தது. அழகாக அடுக்கு வைக்கப்பட்டிருந்த கோப்புகள். வரிசையாக பேனாக்கள். தூய்மையான வெண்ணிற ஆடை அணிந்த பிரின்சிபால். 'பிரின்சிபால் பிரான்சிஸ்' என்று பெயர் வரைந்த போர்டு பளபளத்தது. ஓரத்தில் யேசு நாதர் சிலை இருந்தது. அருகில் மெழுகு கரைந்துக் கொண்டிருந்தது.
"ஆமா சார். பிரின்சிபால் தேவசகாயம் சார் தான் இங்க அனுப்பி வெச்சிருக்கார். கொஞ்ச நாள் ட்ரெய்னிங்.." பொய் தான். ஆனால் பிரின்சிபால் தான் இப்படியே சொல் என்றார்.
"எஸ்..! எஸ்..! தேவசகாயம் சார் சொன்னார்..! ரெண்டு மாசம் இங்க இருந்திட்டு அப்புறம் அங்க வரட்டும்னு சொன்னார்..! சோ.. வெல்கம் டு அவர் ஸ்கூல்.."
" நன்றி சார்..!"
கைகள் கொடுக்கப்பட்டன.
" உங்களுக்கு இந்தப் பள்ளி மாணவர்களைப் பத்தி தெரியும்னு நினைக்கிறேன்.."
"கொஞ்சம் தெரியும் சார். இருந்தாலும் நீங்களே சொல்லுங்க சார்..!"
"ஓ.கே. இங்க இருக்கிற மாணவர்களுக்கு வாய் பேச வராது. அதுக்காக அவங்களை ஊமைகள்னு சொல்லிடாதீங்க. அந்த வார்த்தையை யாரும் அந்தக் குழந்தைகள் முன்னாடி சொல்லக் கூடாதுனு உத்தரவிட்டுருக்கிறேன். அவங்களை இறைவனின் செல்லக் குழந்தைகள்னு தான் சொல்லணும்னு சொல்லியிருக்கிறேன். நீங்களும் அப்படியே நடக்கணும். அப்புறம், நீங்க வகுப்புல ரொம்ப கண்டிப்பானவங்கனு கேள்விப்பட்டு இருக்கேன். இங்க உங்க கண்டிப்பை கொஞ்சம் குறைச்சிக்கணும்னு உங்களைக் கேட்டுக்கிறேன். முக்கியமா..." பிரின்சிபால் குரல் தழுதழுத்தது.
"சொல்லுங்க சார்..!" கனமான மனத்துடன் கேட்டார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
" உங்க ஸ்கூல்ல வகுப்புல குழந்தைகளை 'அமைதியாய் இருங்க, பேசக்கூடாது'னு மிரட்டுவீங்கனு கேள்விப்பட்டிருக்கேன். தயவு செஞ்சு, இங்க அது போல மிரட்டிடாதீங்க. இங்க இருக்கிற ஒவ்வொரு குழந்தையும் பேசணும், வாய் நிறைய வார்த்தைகளை வெச்சுப் பேசிக்கிட்டே இருக்கணும்னு நாங்க தினமும் ப்ரேயர் பண்றோம். தயவு செஞ்சு, வகுப்புல போய் 'யாரும் பேசக் கூடாதுனு' மிரட்டிடாதீங்க... ப்ளீஸ்..." பிரின்சிபால் கண்களில் கண்ணீரே வந்து விட்டது.
"சார்..!" பதறி விட்டார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
"ஸாரி..! கொஞ்சம் எமோஷனாகிட்டேன். இந்தாங்க, இது தான் உங்க டைம் டேபிள். நீங்க உங்க வகுப்புக்குப் போங்க"
"ஓ.கே. சார்."
ரெண்டு மாதம் எப்படி கழிந்தது என்றே தெரியவில்லை.
பிரின்சிபால் தேவசகாயம் ஸ்டெல்லா டீச்சரைப் பார்க்க வந்திருந்தார். இரு பிரின்சிபால்களும் கொஞ்ச நேரம் பேசிவிட்டு, ஸ்டெல்லா டீச்சரை வரச் சொல்லியிருந்தார்கள்.
"மே ஐ கம் இன் சார்..?" கேட்டுக் கொண்டே வந்தார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
"வாங்க டீச்சர். உங்களைப் பார்க்க உங்க பிரின்சிபால் தேவசகாயம் சார் வந்திருக்கார்."
"குட்மார்னிங் சார். நல்லா இருக்கீங்களா சார்..?"
" நலம் டீச்சர். எப்படி போய்க்கிடு இருக்கு உங்க வேலை..? எப்போ நம்ம பள்ளிக்குத் திரும்பப் போறீங்க..?" தேவசகாயம் கேட்டார்.
"மன்னிக்கணும் சார். நான் இங்கயே இருக்கலாம்னுட்டு முடிவு எடுத்திருக்கேன் சார்..."
இருவரும் ஆச்சரியக் குறியிட்ட கண்களோடு பார்த்தார்கள்.
"உங்க இந்த முடிவுக்கு என்ன காரணம்னு நான் தெரிஞ்சுக்கலாமா..?"
"கண்டிப்பா சார். இங்க இருக்கிற குழந்தைகள் எல்லாம் தங்களுக்கு இருக்கிற குறைகளை நினைக்காம, ' நமக்கொரு வாழ்க்கை கிடைக்காதா.. நாமும் மத்தவங்களைப் போல நார்மலான வாழ்க்கை வாழ மாட்டோமா'னு தவிக்கிறாங்க. ரொம்பக் கடுமையாக உழைக்கிறாங்க. அவங்களுக்கு இருக்கிற பிரச்னையை நினைக்க நேரம் இல்லாத அளவுக்கு வேலைகளை இழுத்துப் போட்டுக்கிட்டு உழைக்கிறாங்க. மேல வரணும், வாழ்க்கையில முன்னேறணும் அப்படினு துடிக்கிறாங்க. ஆனா நாம எல்லா வசதிகளும் இருந்தும், எந்தக் குறை யில்லாம இருந்தும் சாதனை செய்ய யோசிக்கிறோம். முன்னேற எண்ணம் இல்லாம இருக்கோம். நம்ம பள்ளி மாணவர்களைச் சொல்லல, பொதுவாகச் சொல்றேன் சார். டீச்சர் அடிச்சிட்டாங்கனு புகார் சொல்லத்தெரியறதே தவிர, ஏன் அடிச்சாங்க, நாம என்ன தப்பு பண்ணினோம்னு யோசிக்கிறதேயில்ல. எனக்கு கூட 'என்னை வேற பள்ளிக்கு அனுப்பியிருக்கார்'னு உங்க மேல வெறுப்பு வந்ததே தவிர, என் பக்கத்து தவறை சிந்திக்கவே தோணல. ஆனா இங்க வந்ததுக்கு அப்புறம், இயல்பான வாழ்க்கை வாழவே போராடற இந்த குழந்தைகளைப் பார்க்கும் போது நாம எவ்வள்வு அதிர்ஷ்டசாலிங்கனு தோணுச்சு. அதனால நான் இங்கயே இருந்து இவங்க நல்ல வாழ்க்கை வாழ உதவுகின்ற டீச்சரா இருக்கலாம்னு முடிவு பண்ணியிருக்கேன் சார். பொதுவா நம்ம ஆசிரியர் வேலையை ஏணி மாதிரினு சொல்லுவாங்க. மாணவர்களை மேல ஏத்தி விட்டுட்டு, கீழேயே நிற்பாங்கனு சொல்லுவாங்க. ஆனா நான் இவங்களுக்கு லிப்ட் மாதிரி இருக்கணும்னு விரும்பறேன் சார். அவங்களையும் நல்ல நிலைமைக்கு கொண்டு வந்திட்டு, நானும் மனதளவில் உயர்ந்த இடத்திற்குப் போகணும்னு விரும்பறேன் சார்...!"
"ரொம்ப சந்தோஷம் டீச்சர். உங்க குறிக்கோள் வெற்றி பெற வாழ்த்துக்கள். நம்ம பள்ளி மேலயோ, என் மேலயோ எந்தக் கோபமும் இல்லையே உங்களுக்கு..?"
"இல்லவே இல்ல சார். நானும் நம்ம பள்ளிக்கு அப்பப்போ வந்து, இங்க இருக்கிற குழந்தைகளைப் பற்றி சொல்லணும் சார். அப்போ தான் அவங்க அவ்வள்வு பாக்கியவான்கள்னு தெரியும். அவங்க குறைபாடுகளை நீக்கிட்டு, நல்ல நிலைமைக்கு வர பாடுபடுவாங்க. நீங்களும் அடிக்கடி இங்க வந்து போகணும் சார்.."
"கண்டிப்பா. சரி, அப்ப நான் கிளம்பறேன்.."
"போய்ட்டு வாங்க சார்.." ஸ்டெல்லா டீச்சர் கும்பிட்டார்.
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
காலை 10 மணிக்கான வகுப்புகள் துவங்கி விட்டதற்கு அறிகுறியாக, இரண்டு மணி ஒலித்தது.மதியம் பிள்ளைகள் எடுத்து வரும் உணவிற்காக,மைதானத்தின் புங்கை மரங்களில் இப்போதிருந்தே காகங்கள் அம்ர்ந்துவிட்டன. விளையாட்டு பீரியட் உள்ள ஏழாம் வகுப்பு மாணவர்கள் வரிசையாக வரத் தொடங்கினர்.
"சொல்லுங்க, ஸ்டெல்லா டீச்சர்..!" என்றார் பிரின்சிபால்.
"என்ன சார் சொல்ல்ணும்..?" என்றார் டீச்சர்.
"அதான்..! உங்க மேல நிறைய பெற்றோர் மட்டுமில்ல, ஆசிரியர்களே புகார் குடுத்திருக்காங்க..!"
"என்னனு சார், புகார் சொல்லி இருக்காங்க..?"
" நீங்க மாணவர்களை அளவுக்கதிகமாகவே கண்டிக்கிறீங்க, தண்டிக்கிறீங்கனு புகார் வந்திருக்கு. போன திங்கள்கிழமை, நீங்க அன்பரசுங்கிற மாணவனை அறைஞ்சிருக்கீங்க. அதில அவன் காதிலிருந்து ரத்தம் வந்து, இப்ப சர்ஜரி வரைக்கும் போயிருக்கு. அவங்க பெற்றோர் வந்து நேத்து சண்டை போட்டுட்டுப் போயிருக்காங்க. உங்க பதில் என்ன..?"
"சார்..! மார்க் ரொம்ப குறைவான மாணவர்களை கண்டிக்கிறதும், தண்டிக்கிறதும் தவறுன்னு சொல்லறீங்களா..? நாளைக்கு ரிசல்ட் குறைந்துனா என்னைத் தான கேப்பீங்க?"
"இல்ல..! நீங்க செய்றது சரி..! அதனால தான் இந்த விசாரணைக்கு உங்களை மட்டும் கூப்பிட்டு இருக்கேன். பொதுவா இதுபோல புகார் வந்ததுனா எல்லா டீச்சர்ஸும் இருப்பாங்கன்னு உங்களுக்கே தெரியும். ஆனாலும் கொஞ்சம் அளவுக்கு மீறிப் போகறதால தான் பிரச்னைகள் வந்திடுது..!"
"ஓ.கே. சார். இப்ப நான் என்ன பண்ணனும்னு சொல்லுங்க. அந்தப் பையன் கால்ல போய் விழுந்து மன்னிப்பு கேட்கணுமா..?"
அமைதி நிலவியது. தூரத்து சாலையில் போகும் B19 பேருந்தின் சத்தம் மட்டும் கேட்டது.
" கொஞ்சம் அமைதியாக இருங்க. இது போல பெரிய அளவுல பிரச்னை வரும் போது, டீச்சர்ஸை சஸ்பெண்ட் பண்றது தான் வழக்கம். ஆனா நீங்க பசங்களை அளவுக்கு மீறி கண்டிக்கிறதும், தண்டிக்கிறதும் தான் பிரச்னை. மத்தபடி உங்க திறமையிலயோ, ரிசல்ட் காட்டிறதுலயோ யாரும் குறை சொல்ல முடியாது. ஏன், நேத்து வந்த அன்பரசுவோட பெற்றோரே, உங்க கற்பிக்கும் திறமையைப் பத்தி உயர்வாத் தான் பேசினாங்க. கொஞ்சம் உணர்ச்சிவசப்படறதை மட்டும் குறைச்சிக்கிட்டா நல்லதுனு சொன்னாங்க. பாருங்க, இப்பக் கூட எமோஷனாகறீங்க..."
விர்விர்ரென்று அனல் மிதக்கும் காற்று அடித்தது. மைதானத்தின் மாணவர்கள் இதைப் பற்றி எல்லாம் கவலைப்பட்ட மாதிரி எல்லாம் தெரியவில்லை. கபடி, கால்பந்து என்று சூடு பறக்க விளையாடிக் கொண்டிருந்தனர். கோ-கோ என்று பெண்பிள்ளைகளும் தூள் பரப்பிக் கொண்டிருந்தனர்.
" நம்ம பள்ளிக் குழுமமே நடத்துற இன்னொரு பள்ளி மேலக்கவுண்டம்பாளையத்துல இருக்குனு உங்களுக்குத் தெரியும். ரெண்டு மாசம் நீங்க அங்க போய்ட்டு ஒர்க் பண்ணிட்டு வர்றணும்னு முடிவு பண்ணியிருக்கோம். நீங்க என்ன சொல்றீங்க..?"
"சார்..! இது தண்டனை கிடையாதே..?"
" நிச்சயமாய் இது தண்டனை கிடையாது. வேறொரு புது சூழ் நிலை, புது மாணவர்கள் அப்படினு நீங்க பழகலாம். மத்தபடி இது உங்க கேரியர்ல இறக்கம் கிடையாது. உண்மையைச் சொல்லணும்னா அது உங்களுக்கு ஏற்றம் தான் தரும்னு நம்பறேன். அப்புறம்.."
"சொல்ல வந்தைச் சொல்லுங்க சார்..."
"அந்தப் பள்ளி மாணவர்களைப் பத்திக் கேள்விப் பட்டிருப்பீங்கனு நினைக்கிறேன்.."
"தெரியும் சார். நானே அங்க கொஞ்ச நாள் வேலை பார்க்கணும்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருந்தேன்.."
"அப்ப உங்களுக்கு அங்க போய் ஒர்க் பண்றதுல அந்த பிரச்னையும் இல்ல தானே..?"
"இல்ல சார். எப்ப சார் அங்க போய் ஜாயின் பண்ணனும்.."
"அடுத்த திங்கள் போனாப் போதும்."
" நன்றி சார். நான் வர்றேன்.."
சின்ன பொண்ணு. கொஞ்ச நாள் அங்க இருந்திட்டு வரட்டும். அப்ப தான் குழந்தைகளை நடத்தும் விதம் புரியும். பெருமூச்சு விட்டார் பிரின்சிபால்.
" மே இ கம் இன் சார்..?"
"எஸ்..! நீங்க தான ஸ்டெல்லா டீச்சர்..?"
பிரின்சிபால் அறை தூய்மையாக இருந்தது. அழகாக அடுக்கு வைக்கப்பட்டிருந்த கோப்புகள். வரிசையாக பேனாக்கள். தூய்மையான வெண்ணிற ஆடை அணிந்த பிரின்சிபால். 'பிரின்சிபால் பிரான்சிஸ்' என்று பெயர் வரைந்த போர்டு பளபளத்தது. ஓரத்தில் யேசு நாதர் சிலை இருந்தது. அருகில் மெழுகு கரைந்துக் கொண்டிருந்தது.
"ஆமா சார். பிரின்சிபால் தேவசகாயம் சார் தான் இங்க அனுப்பி வெச்சிருக்கார். கொஞ்ச நாள் ட்ரெய்னிங்.." பொய் தான். ஆனால் பிரின்சிபால் தான் இப்படியே சொல் என்றார்.
"எஸ்..! எஸ்..! தேவசகாயம் சார் சொன்னார்..! ரெண்டு மாசம் இங்க இருந்திட்டு அப்புறம் அங்க வரட்டும்னு சொன்னார்..! சோ.. வெல்கம் டு அவர் ஸ்கூல்.."
" நன்றி சார்..!"
கைகள் கொடுக்கப்பட்டன.
" உங்களுக்கு இந்தப் பள்ளி மாணவர்களைப் பத்தி தெரியும்னு நினைக்கிறேன்.."
"கொஞ்சம் தெரியும் சார். இருந்தாலும் நீங்களே சொல்லுங்க சார்..!"
"ஓ.கே. இங்க இருக்கிற மாணவர்களுக்கு வாய் பேச வராது. அதுக்காக அவங்களை ஊமைகள்னு சொல்லிடாதீங்க. அந்த வார்த்தையை யாரும் அந்தக் குழந்தைகள் முன்னாடி சொல்லக் கூடாதுனு உத்தரவிட்டுருக்கிறேன். அவங்களை இறைவனின் செல்லக் குழந்தைகள்னு தான் சொல்லணும்னு சொல்லியிருக்கிறேன். நீங்களும் அப்படியே நடக்கணும். அப்புறம், நீங்க வகுப்புல ரொம்ப கண்டிப்பானவங்கனு கேள்விப்பட்டு இருக்கேன். இங்க உங்க கண்டிப்பை கொஞ்சம் குறைச்சிக்கணும்னு உங்களைக் கேட்டுக்கிறேன். முக்கியமா..." பிரின்சிபால் குரல் தழுதழுத்தது.
"சொல்லுங்க சார்..!" கனமான மனத்துடன் கேட்டார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
" உங்க ஸ்கூல்ல வகுப்புல குழந்தைகளை 'அமைதியாய் இருங்க, பேசக்கூடாது'னு மிரட்டுவீங்கனு கேள்விப்பட்டிருக்கேன். தயவு செஞ்சு, இங்க அது போல மிரட்டிடாதீங்க. இங்க இருக்கிற ஒவ்வொரு குழந்தையும் பேசணும், வாய் நிறைய வார்த்தைகளை வெச்சுப் பேசிக்கிட்டே இருக்கணும்னு நாங்க தினமும் ப்ரேயர் பண்றோம். தயவு செஞ்சு, வகுப்புல போய் 'யாரும் பேசக் கூடாதுனு' மிரட்டிடாதீங்க... ப்ளீஸ்..." பிரின்சிபால் கண்களில் கண்ணீரே வந்து விட்டது.
"சார்..!" பதறி விட்டார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
"ஸாரி..! கொஞ்சம் எமோஷனாகிட்டேன். இந்தாங்க, இது தான் உங்க டைம் டேபிள். நீங்க உங்க வகுப்புக்குப் போங்க"
"ஓ.கே. சார்."
ரெண்டு மாதம் எப்படி கழிந்தது என்றே தெரியவில்லை.
பிரின்சிபால் தேவசகாயம் ஸ்டெல்லா டீச்சரைப் பார்க்க வந்திருந்தார். இரு பிரின்சிபால்களும் கொஞ்ச நேரம் பேசிவிட்டு, ஸ்டெல்லா டீச்சரை வரச் சொல்லியிருந்தார்கள்.
"மே ஐ கம் இன் சார்..?" கேட்டுக் கொண்டே வந்தார் ஸ்டெல்லா டீச்சர்.
"வாங்க டீச்சர். உங்களைப் பார்க்க உங்க பிரின்சிபால் தேவசகாயம் சார் வந்திருக்கார்."
"குட்மார்னிங் சார். நல்லா இருக்கீங்களா சார்..?"
" நலம் டீச்சர். எப்படி போய்க்கிடு இருக்கு உங்க வேலை..? எப்போ நம்ம பள்ளிக்குத் திரும்பப் போறீங்க..?" தேவசகாயம் கேட்டார்.
"மன்னிக்கணும் சார். நான் இங்கயே இருக்கலாம்னுட்டு முடிவு எடுத்திருக்கேன் சார்..."
இருவரும் ஆச்சரியக் குறியிட்ட கண்களோடு பார்த்தார்கள்.
"உங்க இந்த முடிவுக்கு என்ன காரணம்னு நான் தெரிஞ்சுக்கலாமா..?"
"கண்டிப்பா சார். இங்க இருக்கிற குழந்தைகள் எல்லாம் தங்களுக்கு இருக்கிற குறைகளை நினைக்காம, ' நமக்கொரு வாழ்க்கை கிடைக்காதா.. நாமும் மத்தவங்களைப் போல நார்மலான வாழ்க்கை வாழ மாட்டோமா'னு தவிக்கிறாங்க. ரொம்பக் கடுமையாக உழைக்கிறாங்க. அவங்களுக்கு இருக்கிற பிரச்னையை நினைக்க நேரம் இல்லாத அளவுக்கு வேலைகளை இழுத்துப் போட்டுக்கிட்டு உழைக்கிறாங்க. மேல வரணும், வாழ்க்கையில முன்னேறணும் அப்படினு துடிக்கிறாங்க. ஆனா நாம எல்லா வசதிகளும் இருந்தும், எந்தக் குறை யில்லாம இருந்தும் சாதனை செய்ய யோசிக்கிறோம். முன்னேற எண்ணம் இல்லாம இருக்கோம். நம்ம பள்ளி மாணவர்களைச் சொல்லல, பொதுவாகச் சொல்றேன் சார். டீச்சர் அடிச்சிட்டாங்கனு புகார் சொல்லத்தெரியறதே தவிர, ஏன் அடிச்சாங்க, நாம என்ன தப்பு பண்ணினோம்னு யோசிக்கிறதேயில்ல. எனக்கு கூட 'என்னை வேற பள்ளிக்கு அனுப்பியிருக்கார்'னு உங்க மேல வெறுப்பு வந்ததே தவிர, என் பக்கத்து தவறை சிந்திக்கவே தோணல. ஆனா இங்க வந்ததுக்கு அப்புறம், இயல்பான வாழ்க்கை வாழவே போராடற இந்த குழந்தைகளைப் பார்க்கும் போது நாம எவ்வள்வு அதிர்ஷ்டசாலிங்கனு தோணுச்சு. அதனால நான் இங்கயே இருந்து இவங்க நல்ல வாழ்க்கை வாழ உதவுகின்ற டீச்சரா இருக்கலாம்னு முடிவு பண்ணியிருக்கேன் சார். பொதுவா நம்ம ஆசிரியர் வேலையை ஏணி மாதிரினு சொல்லுவாங்க. மாணவர்களை மேல ஏத்தி விட்டுட்டு, கீழேயே நிற்பாங்கனு சொல்லுவாங்க. ஆனா நான் இவங்களுக்கு லிப்ட் மாதிரி இருக்கணும்னு விரும்பறேன் சார். அவங்களையும் நல்ல நிலைமைக்கு கொண்டு வந்திட்டு, நானும் மனதளவில் உயர்ந்த இடத்திற்குப் போகணும்னு விரும்பறேன் சார்...!"
"ரொம்ப சந்தோஷம் டீச்சர். உங்க குறிக்கோள் வெற்றி பெற வாழ்த்துக்கள். நம்ம பள்ளி மேலயோ, என் மேலயோ எந்தக் கோபமும் இல்லையே உங்களுக்கு..?"
"இல்லவே இல்ல சார். நானும் நம்ம பள்ளிக்கு அப்பப்போ வந்து, இங்க இருக்கிற குழந்தைகளைப் பற்றி சொல்லணும் சார். அப்போ தான் அவங்க அவ்வள்வு பாக்கியவான்கள்னு தெரியும். அவங்க குறைபாடுகளை நீக்கிட்டு, நல்ல நிலைமைக்கு வர பாடுபடுவாங்க. நீங்களும் அடிக்கடி இங்க வந்து போகணும் சார்.."
"கண்டிப்பா. சரி, அப்ப நான் கிளம்பறேன்.."
"போய்ட்டு வாங்க சார்.." ஸ்டெல்லா டீச்சர் கும்பிட்டார்.
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
Monday, September 11, 2006
லாந்தர் விளக்கு.
May 16, 2006.
15:35.
சென்னையின் ஒரு மந்தமான மதியம். காற்றே துளியும் வீசாத, பிற்பகல். வெளியே வந்து மேற்கே பார்த்தேன். கருமேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன. உறுதியாய் இன்று மழை வரும் என்று தோன்றியது.
"பூரணி..இன்னிக்கு கண்டிப்பாய் கோவை போயாகணுமா..?" கேட்டேன்.
" நல்லாயிருக்கே கேள்வி. என் சித்தி பையனுக்குக் கல்யாணம். எனக்குத் தம்பி முறை. கல்யாணத்துக்குப் போகணுமானு கேக்கறீங்க. அபி, இவரை என்னன்னு கேளு.." பெட்ரூமிலுருந்து பதில் வந்தது.
"அப்பா.. அம்மா உன்னை என்னனு கேக்கச் சொன்னாங்க.." ஓடி வந்து தாவிக் கொண்டாள், என் சின்னப் பெண் அபிராமி. சரியான் வாலு. அம்மாவுக்குத் தப்பாம பிறந்த குரங்குக் குட்டி.
இந்த தொந்தரவு எல்லாம் எனக்குத் தெரியாது, என்பது போல் டிஸ்னியில் ஆழ்ந்திருந்தது மூத்த பையன், வினோத்.
உங்களுக்கே புரிஞ்சிருக்கும். இவ சித்தி பையனுக்கு 18-ஆம் தேதி, கோவையில் திருமணம். அப்படியே 19 லீவ் எடுத்து விட்டு, சனி, ஞாயிறு ஊட்டி சென்று வருவதாக ப்ளான். நாலு நாட்கள் லீவ் எடுத்ததில் குழந்தைகளுக்கு குஷி தான். எனக்கும் தான். எல்லாரும் ரெடியாகி விட்டது. வழக்கம் போல் அம்மன் அலங்காரம் மட்டும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது, ரொம்ப நேரமாய்.
"இல்லம்மா.. நல்ல மழை வரும் போல் இருக்கு. அதுதான் கேட்டேன்."
" நீங்க ஏன் கவலைப் படறீங்க. நான் வேணா கார் ஓட்டறேன்.." என்றபடி வந்தாள். வினோத் திரும்பினான்.
"ஆமாப்பா.. இன்னிக்கு அம்மா ஓட்டட்டும். நீங்க ஏதாவது கதை சொல்லிட்டு வாங்க. நீங்க தான் நல்லா கதை சொல்லுவீங்க. அம்மா எப்பப் பார்த்தாலும் நாங்க என்னமோ சின்னப் பசங்க மாதிரி,அதே பாட்டி வடை கதை தான் சொல்லுவாங்க" என்றான்.
"அப்பா, பெரிய மனுஷா.. இனிமே உங்க அப்பாகிட்டயே கதை கேட்டுக்கோ. இனிமேல் என்கிட்ட கதை கேட்டு வந்த.." என்று விரலை உயர்த்திக் காட்டினாள்.
"சரி..சரி. சண்டை போடாதீங்க. இன்னைக்கு நான் கதை சொல்றேன். அம்மா வண்டி ஓட்டட்டும்." என்று தீர்ப்பு வழங்கினேன். நான் தான் நன்றாக கதை சொல்கிறேன் என்று, டிஸ்னி ரசிகரே சொல்லிவிட்டதில், அதைக் காப்பாற்றியாக வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் எனக்கு.
அப்படி, இப்படி என்று பொறுமையாக கிளம்பியதில், நாலு மணிக்கு, மாருதியைக் கிளப்பி விட்டோம். நானும், அவளும் முன்புறமும், அபியும், வினோத்தும் பின்புறமும் அமர்ந்து கொள்ள பயணம் தொடங்கியது. சைதையைத் தாண்டுவதற்குள் தூறல் விழத் தொடங்கியது. வாகன நெரிசலிலிருந்து மீண்டு, தாம்பரத்தைத் தாண்டிய பின், பூரணி சீராக ஓட்டத் தொடங்கினாள்.
"அப்பா..அப்பா.. இப்ப கதை சொல்லுங்கப்பா.." என்று சிப்ஸ் பாக்கெட்டைப் பிரித்தவாறே வினோத் கேட்டான்.
வானம் மேலும், மேலும் இருண்டு கொண்டே வந்தது. சரக்கு லாரிகளும், தொலைப் பேருந்துகளும் மட்டும் சென்று கொண்டிருந்தன. நெடுஞ்சாலையில் இருந்த வாகனப் போக்குவரத்தை, ஓரங்களில் ஒதுக்கித் தள்ளி, மழை சலசலவெனப் பெய்யத் தொடங்கியது.
"இப்ப நான் சொல்லப் போற கதை, நான் உங்க வயசுல இருந்த போது, எங்க பாட்டி சொன்னது. இது கதை கிடையாது. நிஜமாலுமே நடந்ததுனு எங்க பாட்டி சொன்னாங்க. நம்பறதும், நம்பாததும் உங்க இஷ்டம்." பெரிய பீடிகையுடன் தான் தொடங்கிவிட்டேன் போலும். பூரணிகூட கொஞ்சம் மெதுவாக ஓட்டத் தொடங்கினாள்.
நான் சொல்லத் தொடங்கினேன்.
May 02, 1980.
19:15.
"தம்பி எங்க கிளம்பிட்ட..?" நான் எங்க போனாலும், எங்க போற, எங்க போறனு கேட்டுத் தொளச்சு எடுத்திடுவாங்க என் பாட்டி.
"பாட்டி..! மத்தியானம் ஊர் சுத்திட்டு இருக்கும் போது, அய்யனார் கோயில் பக்கத்துல ஒரு மாந்தோப்பு பாத்தேன். மாங்கா அடிக்கலாம்னு பாத்தா, ஒரு காவல்காரன் அங்கயே சுத்திட்டு இருந்தான். அதான், இப்ப போய், கொஞ்சம் மாங்கா பறிச்சிட்டு வரலாம்னு நினைக்கிறேன்.."
பாட்டி பதறி விட்டாள். என் கைகளைப் பிடித்து சொன்னாள்.
"ராசா..! நீ இப்போ லீவுக்கு வந்திருக்க. உங்க அப்பா வந்து கேக்கும் போது, உன்னை பத்திரமாத் திருப்பி அனுப்பணும். அதனால, பாட்டி ஒண்ணு சொல்லுவேன் கேப்பியா..?"
"சொல்லு பாட்டி.." என்றேன்.
"பகல்ல பரவால்ல. பொழுது சாஞ்சி, ஆறு மணிக்கு மேல மாந்தோப்பு பக்கம் போகக் கூடாது. என்ன..?"
"ஏன் பாட்டி..?"
"அங்க தான் வேலம்மாவோட ஆவி முன்னூறு வருஷத்துக்கு மேல சுத்திட்டு இருக்கு...ம். அது ஒரு பெரிய கதை" பெருமூச்செறிந்தாள் பாட்டி.
"அந்த கதை சொல்லு பாட்டி.." மாங்கா திங்கும் ஆசை அதற்குள் போய் விட்டது.
"உனக்குச் சொல்றேன். அப்ப தான் போகாம இருப்ப.." என்று ஆரம்பித்தாள் பாட்டி.
"முன்னூறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, இந்த நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையம் மாதிரி முப்பது பாளையங்களை ஒரு திவான் ஆண்டு வந்தாரு. அவரு பேரு கண்ணப்பவேல பாளையக்காரரு. அவருக்கு ஒரு தம்பி இருந்தாரு. அவரு பேரு மதனராஜ பாளையக்காரரு. இதுல அண்ணன் ரொம்ப நல்லவரா இருந்தாரு. ஆனா தம்பி இருக்காருல்ல, அவரு வந்து பேருக்கேத்த மாதிரி, தான் நடந்துக்குவாரு. ஊருல இருக்குற பொண்டு, புள்ளைங்களை இவரு வந்து ரொம்ப தொல்லை பண்ணுவாரு. தம்பி தகராறு பண்ண, அண்ணன் அதுக்கு மன்னிப்பு கேட்டு பைசல் பண்ண, இப்படியா நாளும், கெழமையும் போய்க்கிட்டு இருந்துச்சு.
இப்ப கேரளானு சொல்ற மா நிலம் அப்ப சேர தேசம்பாங்க. இந்தக் காலத்துல, அந்தப் பக்கமா ஒரு பெரிய பஞ்சம் வந்துச்சு. நெலமில்ல, நெலமிருந்தாலும் வெவசாயம் பண்ண சொட்டுத் தண்ணியில்ல. சனமெல்லாம் அப்படியே சுருங்கிப் போச்சு. இருக்கற கொஞ்ச, நஞ்சம் நெல்லுமணி, ஆடு, மாடெல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு எல்லாரும், செதறின நெல்லிக்கா மூட்ட மாதிரி தெசைக்கொருத்தரா பிரிஞ்சாங்க. அப்படி, நம்ம ஊரு பக்கமா கொஞ்சம் பேரு வந்து சேந்தாங்க. அதுல ஒருத்தி தான் பூவாயியும், அவ பொண்ணு வேலம்மாவும். ரெண்டு தலமுறைக்கு முன்னாடி, எல்லாம் இங்கிருந்து போனவங்களாம். அதனால தமிழ்ப் பேரு தான்.
இதுல வேலம்மா இருக்கால்ல, அவ அப்படியே செப்பு செல மாதிரி இருப்பாளாம். மீனு மாதிரி கண்ணு, பவளங் கணக்கா உதடு, பாம்பு மாதிரி சடைனு அப்படியே விக்ரகம் மாதிரி இருப்பாளாம். அதுவும் சாதாரண விக்ரகம் இல்ல, பண்டிகைக்கு தேருல உலா வர்ற அலங்கரிச்ச அம்மன் மாதிரி இருப்பாளாம்.
ஆத்துல குளிக்கும் போதெல்லாம், கூட குளிக்கற பொண்டுகள்லாம், இவ பொண்ணு தானா, இல்ல சேர தேசத்து மாந்திரீகத்துல அனுப்பி வெச்ச மோகினியானு தொட்டுத் தொட்டுப் பாப்பாங்களாம். இவ அதப் பாத்துச் சிரிப்பாளாம். அப்போ அவங்க சந்தேகமெல்லாம் தீர்ந்து, இவ மோகினியே தான் முடிவே பண்ணிக்குவாங்களாம். அப்படி ஒரு வசீகரமான சிரிப்பாம், வேலம்மாவுக்கு.
பொம்பளைங்களே இப்படி மயங்கறாங்கனா, ஆம்பளங்களைக் கேக்கவா வேணும்? வேலம்மா கூட பேசணும், அவ கூட பழகணும்னு மீச நரைச்ச பெருசுகளிருந்து, மீசயே மொளைக்காத சிறுசுக வரைக்கும் ஆசப்பட்டாங்களாம்.
மொசக்குட்டி எங்க உலாத்துதுனு, வேட்ட நாய்க்கு தெரியாதா..? அதுவும் அது கோட்டைக்குள்ளயே இருக்கும் போது..? சின்ன பாளையக்காரருக்கு மூக்கு வேர்த்துருச்சு. உடனே வேலம்மாவைத் தன்னோட அரண்மனைக்கு இழுத்துக்கிட்டுப் போயிடணும்னு நெனச்சிக்கிட்டாறாம்.
வெசாரிச்சுப் பாத்ததுல, இவளோட மாமங்காரன் ஒருத்தன் நாகப்பட்டினம் வரைக்கும் போயிருக்கானாம். அவன் வந்து ஆத்தாவையும், மகளையும் சீக்கிரத்துல கூட்டிட்டுப் போயிருவான்னு தெரியவந்தது. சின்னவரு சீக்கிரம் வேலம்மவக் கடத்திடணும்னு முடிவு பண்ணினாரு. ஆத்தாளும், மகளும் அரசல், புரசலா சின்ன பாளையக்காரரு பத்திக் கேள்விப்பட்டாங்க. அதனால உஷாரா இருந்திருக்காங்க.
அப்ப தான் அய்யனாரு நோம்பி வந்துச்சு. ஊர்க் காரங்க எல்லாரும் அய்யனாரு கோயிலுக்குப் போயிருக்காங்க. இவங்க ரெண்டு பேரும் அசலூருங்கறதால, வீட்டோட இருந்திருக்காங்க. அப்பத் தான் சின்னவரு வந்து, ஆத்தாவை வீட்டோடப் பூட்டி வெச்சிட்டு, வேலம்மாவத் தொரத்திருக்காரு. வேலம்மாளும் வுழுந்தடிச்சு ஓடி, அய்யனாரு கோயிலுக்கே வந்திருக்கா. சின்னவரும் வந்திட்டாரு.
வேலம்மா கண்ணீர் பெருக, எல்லார்கிட்டயும் கெஞ்சியிருக்கா." உங்களை நம்பி வந்தேன். என்னைக் காப்பாத்துங்க. இல்லாட்டி என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க...என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க."னு கத்திக் கதறியிருக்கா. ஆனா சின்னவரைப் பகைச்சிக்க முடியாத சனம், கையாலாகாம இருந்திருக்கு.
ஆத்திரமான வேலம்மா, நம்பி வந்தவளைக் காப்பாத்தாத ஊர்ல இருக்கறத விட சாகலாம்னு கத்திட்டே பக்கத்துல இருந்த கிணத்துல குதிச்சுச் செத்திட்டா. அன்னையில இருந்து, அந்தக் கிணத்து தண்ணிய யாரும் குடிக்கப் பயன்படுத்தறதில்ல. அதே மாதிரி, ஆறு மணிக்கு மேல, யாரும் அந்த கிணத்துப் பக்கமா தனியா போனா, "என்னை உங்ககூட கூட்டிட்டுப் போங்க. என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க."னு சத்தம் கேக்குதாம். ,ஒரு லாந்தர் விளக்கைப் பிடிச்சிக்கிட்டு, "என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க"னு அங்க போறவர்றவங்ககிட்ட எல்லாம் கேக்குதாம், இன்னும் சாகாம, இப்ப கெழவியாகிட்ட அந்த வேலம்மா.
அதனால தான் சொல்றேன், தனியா, ராத்திரி, அந்தப் பக்கம் போகாதனு. புரிஞ்சதா..?" என்று முடித்தாள் பாட்டி.
May 16, 2006.
21:18.
நான் சொல்லி முடிக்கவும், பூரணி வண்டியைக் கிறீச்சிட்டு நிறுத்தினாள். வினோத்தும், அபியும் திகிலடித்துப் போன கண்களோடு, முன்புறம் பார்த்தார்கள். நான் மெல்ல முன்புறம் திரும்பினேன். 'நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையம் பஞ்சாயத்து உங்களை வரவேற்கிறது' என்ற போர்டு எங்களை வரவேற்றது. அந்த போர்டின் கீழே....
ஒரு லாந்தர் விளக்கு...!
ஒரு லாந்தர் விளக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு யாரது..?
பேய்க்காற்று அடித்துக் கொண்டிருந்தது. சுற்றிலும் கும்மிருட்டு. வெளிச்சம் என்பதே துளி கூட இல்லை. புளியமரங்கள் எல்லாம் பெரிய மழையோடு ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டிருந்தன. எங்கள் காரில் மட்டுமே வெளிச்சம். வைப்பர் வேகமாய் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. Headலைட்டின் ஒளியை வெட்டிக் கொண்டு, வேகமாய் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. யாரது அங்கே யென்று பார்த்தோம்.
நீல நிற சேலை. ஒட்டிய உடம்பு. நோய் வந்த கோழி போல உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. எண்ணெயே காணாத பறட்டைக் கேசம் போல. மழையில் பறந்து அடித்துக் கொண்டிருந்தது.ஒரு கிழவி.
"பூரணி.. கொஞ்சம் முன்னாடி போய் நிறுத்து.."
"என்னங்க.. எனக்குப் பயமாயிருக்குங்க.." நடுங்கியவாறு சொன்னாள்.
"ஆமாப்பா.. பயமாயிருக்குப்பா. போயிடலாம்ப்பா. அது வேலம்மா ஆவி தாம்ப்பா" என்றாள் அபி.
"என்ன பூரணி... நீயே இப்படி பயந்தா.. குழந்தைகளும் பயப்பட மாட்டாங்களா.. இந்த இண்டர்னெட் காலத்துல போயி பேயி, பூதம்னு பயந்துட்டு இருக்க.. நான் இருக்கேன்ல.. போய் பக்கத்துல நிறுத்து. பாவம் பாட்டி, மழையில நனைஞ்சுக் கஷ்டப்படறாங்க.."
போர்டின் அருகில் போய் நிறுத்தினாள். பாட்டி அருகில் வந்தார்.
"என்ன பாட்டி.. தனியா நிக்கறீங்க..? என்ன வேணும் உங்களுக்கு..?" என்று கேட்டேன்.
பாட்டி அருகில் வந்தார்.
அருகில்...
வெகு அருகில்...
தீர்க்கமான பார்வை.
நெருக்கமாய் வந்து நின்று கேட்டார்.
"என்னை உங்ககூட கூட்டிட்டுப் போங்க. என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க. கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?"
"ஆ..........ஆ.........."
நான்கு குரல்கள்.
May 16, 2006.
16:02.
"என்னலே இப்போ பஞ்சாயத்து..?"
"ஐயா.. இதோ இங்க நிக்கறாளே.. பொன்னம்மா கிழவி, இவ நம்ம ஊரு, குளத்துல இருந்து தண்ணிஎடுத்துக் குடிச்சிருக்கா. ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவ, ஊர்க்குளத்துல இருந்து தண்ணிஎடுத்துக் குடிக்கக்கூடாதுனு தண்டோரா போட்டிருந்தும், இவ அத மீறியிருக்கா. அதுக்கு, சாட்சி, இதோ இங்க நிக்கறானே, பாண்டி. இவன் தான்.."
"என்னடா பாண்டி சொல்ற..?"
"ஆமாஞ்சாமி.. நான் ஆடு மேய்க்க, காட்டுப் பக்கம் போகயில, இந்தக் கிழவி கொளத்துல தண்ணி மொண்டுக் குடிச்சத ரெண்டு கண்ணால பாத்தேனுங்க. உடனே கணக்குப்புள்ள அய்யாகிட்ட வந்து சொன்னேனுங்க.."
"ஏ.. கெழவி..உம்மேல சொல்ற குத்தத்த ஒத்துக்கறயா..?"
"ஐயா.. தாகம் தீக்க கொஞ்சம் எடுத்தேங்க ஐயா.. லொக்..லொக்.."
"பொன்னம்மாக் கிழவி ஊர்க் கட்டுப்பாட்ட மீறிட்டதால, அவள ஊர விட்டே ஒதுக்கி வெக்கிறேன். ஆனா வயசான கெழவிங்கறதால அவள அவ மக வாக்கப்பட்டுப் போன ஊருக்கே அனுப்பி வெக்கணும்னு உத்தரவிடறேன்.
இனிமேல இந்த ஊரு இந்தக் கிழவிக்கு சொந்த ஊரு இல்ல. அவ மக ஊரு தான் சொந்த ஊரு. ஊர் எல்ல வரைக்கும் அவள பத்திரமா கொண்டு போய் பாண்டிப்பய விடணும். அதுக்கப்புறம் அவ விதிப்படி ஏதாவது வண்டி வந்து நின்னா ஏறி, மக ஊருக்கே போய்ச் சேர வேண்டியது. திருப்பி ஊருக்குள்ளாற வந்துறக் கூடாது. இது இந்த நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையத்து பஞ்சாயத்தோட தீர்ப்பு...!"
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
15:35.
சென்னையின் ஒரு மந்தமான மதியம். காற்றே துளியும் வீசாத, பிற்பகல். வெளியே வந்து மேற்கே பார்த்தேன். கருமேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன. உறுதியாய் இன்று மழை வரும் என்று தோன்றியது.
"பூரணி..இன்னிக்கு கண்டிப்பாய் கோவை போயாகணுமா..?" கேட்டேன்.
" நல்லாயிருக்கே கேள்வி. என் சித்தி பையனுக்குக் கல்யாணம். எனக்குத் தம்பி முறை. கல்யாணத்துக்குப் போகணுமானு கேக்கறீங்க. அபி, இவரை என்னன்னு கேளு.." பெட்ரூமிலுருந்து பதில் வந்தது.
"அப்பா.. அம்மா உன்னை என்னனு கேக்கச் சொன்னாங்க.." ஓடி வந்து தாவிக் கொண்டாள், என் சின்னப் பெண் அபிராமி. சரியான் வாலு. அம்மாவுக்குத் தப்பாம பிறந்த குரங்குக் குட்டி.
இந்த தொந்தரவு எல்லாம் எனக்குத் தெரியாது, என்பது போல் டிஸ்னியில் ஆழ்ந்திருந்தது மூத்த பையன், வினோத்.
உங்களுக்கே புரிஞ்சிருக்கும். இவ சித்தி பையனுக்கு 18-ஆம் தேதி, கோவையில் திருமணம். அப்படியே 19 லீவ் எடுத்து விட்டு, சனி, ஞாயிறு ஊட்டி சென்று வருவதாக ப்ளான். நாலு நாட்கள் லீவ் எடுத்ததில் குழந்தைகளுக்கு குஷி தான். எனக்கும் தான். எல்லாரும் ரெடியாகி விட்டது. வழக்கம் போல் அம்மன் அலங்காரம் மட்டும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது, ரொம்ப நேரமாய்.
"இல்லம்மா.. நல்ல மழை வரும் போல் இருக்கு. அதுதான் கேட்டேன்."
" நீங்க ஏன் கவலைப் படறீங்க. நான் வேணா கார் ஓட்டறேன்.." என்றபடி வந்தாள். வினோத் திரும்பினான்.
"ஆமாப்பா.. இன்னிக்கு அம்மா ஓட்டட்டும். நீங்க ஏதாவது கதை சொல்லிட்டு வாங்க. நீங்க தான் நல்லா கதை சொல்லுவீங்க. அம்மா எப்பப் பார்த்தாலும் நாங்க என்னமோ சின்னப் பசங்க மாதிரி,அதே பாட்டி வடை கதை தான் சொல்லுவாங்க" என்றான்.
"அப்பா, பெரிய மனுஷா.. இனிமே உங்க அப்பாகிட்டயே கதை கேட்டுக்கோ. இனிமேல் என்கிட்ட கதை கேட்டு வந்த.." என்று விரலை உயர்த்திக் காட்டினாள்.
"சரி..சரி. சண்டை போடாதீங்க. இன்னைக்கு நான் கதை சொல்றேன். அம்மா வண்டி ஓட்டட்டும்." என்று தீர்ப்பு வழங்கினேன். நான் தான் நன்றாக கதை சொல்கிறேன் என்று, டிஸ்னி ரசிகரே சொல்லிவிட்டதில், அதைக் காப்பாற்றியாக வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் எனக்கு.
அப்படி, இப்படி என்று பொறுமையாக கிளம்பியதில், நாலு மணிக்கு, மாருதியைக் கிளப்பி விட்டோம். நானும், அவளும் முன்புறமும், அபியும், வினோத்தும் பின்புறமும் அமர்ந்து கொள்ள பயணம் தொடங்கியது. சைதையைத் தாண்டுவதற்குள் தூறல் விழத் தொடங்கியது. வாகன நெரிசலிலிருந்து மீண்டு, தாம்பரத்தைத் தாண்டிய பின், பூரணி சீராக ஓட்டத் தொடங்கினாள்.
"அப்பா..அப்பா.. இப்ப கதை சொல்லுங்கப்பா.." என்று சிப்ஸ் பாக்கெட்டைப் பிரித்தவாறே வினோத் கேட்டான்.
வானம் மேலும், மேலும் இருண்டு கொண்டே வந்தது. சரக்கு லாரிகளும், தொலைப் பேருந்துகளும் மட்டும் சென்று கொண்டிருந்தன. நெடுஞ்சாலையில் இருந்த வாகனப் போக்குவரத்தை, ஓரங்களில் ஒதுக்கித் தள்ளி, மழை சலசலவெனப் பெய்யத் தொடங்கியது.
"இப்ப நான் சொல்லப் போற கதை, நான் உங்க வயசுல இருந்த போது, எங்க பாட்டி சொன்னது. இது கதை கிடையாது. நிஜமாலுமே நடந்ததுனு எங்க பாட்டி சொன்னாங்க. நம்பறதும், நம்பாததும் உங்க இஷ்டம்." பெரிய பீடிகையுடன் தான் தொடங்கிவிட்டேன் போலும். பூரணிகூட கொஞ்சம் மெதுவாக ஓட்டத் தொடங்கினாள்.
நான் சொல்லத் தொடங்கினேன்.
May 02, 1980.
19:15.
"தம்பி எங்க கிளம்பிட்ட..?" நான் எங்க போனாலும், எங்க போற, எங்க போறனு கேட்டுத் தொளச்சு எடுத்திடுவாங்க என் பாட்டி.
"பாட்டி..! மத்தியானம் ஊர் சுத்திட்டு இருக்கும் போது, அய்யனார் கோயில் பக்கத்துல ஒரு மாந்தோப்பு பாத்தேன். மாங்கா அடிக்கலாம்னு பாத்தா, ஒரு காவல்காரன் அங்கயே சுத்திட்டு இருந்தான். அதான், இப்ப போய், கொஞ்சம் மாங்கா பறிச்சிட்டு வரலாம்னு நினைக்கிறேன்.."
பாட்டி பதறி விட்டாள். என் கைகளைப் பிடித்து சொன்னாள்.
"ராசா..! நீ இப்போ லீவுக்கு வந்திருக்க. உங்க அப்பா வந்து கேக்கும் போது, உன்னை பத்திரமாத் திருப்பி அனுப்பணும். அதனால, பாட்டி ஒண்ணு சொல்லுவேன் கேப்பியா..?"
"சொல்லு பாட்டி.." என்றேன்.
"பகல்ல பரவால்ல. பொழுது சாஞ்சி, ஆறு மணிக்கு மேல மாந்தோப்பு பக்கம் போகக் கூடாது. என்ன..?"
"ஏன் பாட்டி..?"
"அங்க தான் வேலம்மாவோட ஆவி முன்னூறு வருஷத்துக்கு மேல சுத்திட்டு இருக்கு...ம். அது ஒரு பெரிய கதை" பெருமூச்செறிந்தாள் பாட்டி.
"அந்த கதை சொல்லு பாட்டி.." மாங்கா திங்கும் ஆசை அதற்குள் போய் விட்டது.
"உனக்குச் சொல்றேன். அப்ப தான் போகாம இருப்ப.." என்று ஆரம்பித்தாள் பாட்டி.
"முன்னூறு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, இந்த நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையம் மாதிரி முப்பது பாளையங்களை ஒரு திவான் ஆண்டு வந்தாரு. அவரு பேரு கண்ணப்பவேல பாளையக்காரரு. அவருக்கு ஒரு தம்பி இருந்தாரு. அவரு பேரு மதனராஜ பாளையக்காரரு. இதுல அண்ணன் ரொம்ப நல்லவரா இருந்தாரு. ஆனா தம்பி இருக்காருல்ல, அவரு வந்து பேருக்கேத்த மாதிரி, தான் நடந்துக்குவாரு. ஊருல இருக்குற பொண்டு, புள்ளைங்களை இவரு வந்து ரொம்ப தொல்லை பண்ணுவாரு. தம்பி தகராறு பண்ண, அண்ணன் அதுக்கு மன்னிப்பு கேட்டு பைசல் பண்ண, இப்படியா நாளும், கெழமையும் போய்க்கிட்டு இருந்துச்சு.
இப்ப கேரளானு சொல்ற மா நிலம் அப்ப சேர தேசம்பாங்க. இந்தக் காலத்துல, அந்தப் பக்கமா ஒரு பெரிய பஞ்சம் வந்துச்சு. நெலமில்ல, நெலமிருந்தாலும் வெவசாயம் பண்ண சொட்டுத் தண்ணியில்ல. சனமெல்லாம் அப்படியே சுருங்கிப் போச்சு. இருக்கற கொஞ்ச, நஞ்சம் நெல்லுமணி, ஆடு, மாடெல்லாம் எடுத்துக்கிட்டு எல்லாரும், செதறின நெல்லிக்கா மூட்ட மாதிரி தெசைக்கொருத்தரா பிரிஞ்சாங்க. அப்படி, நம்ம ஊரு பக்கமா கொஞ்சம் பேரு வந்து சேந்தாங்க. அதுல ஒருத்தி தான் பூவாயியும், அவ பொண்ணு வேலம்மாவும். ரெண்டு தலமுறைக்கு முன்னாடி, எல்லாம் இங்கிருந்து போனவங்களாம். அதனால தமிழ்ப் பேரு தான்.
இதுல வேலம்மா இருக்கால்ல, அவ அப்படியே செப்பு செல மாதிரி இருப்பாளாம். மீனு மாதிரி கண்ணு, பவளங் கணக்கா உதடு, பாம்பு மாதிரி சடைனு அப்படியே விக்ரகம் மாதிரி இருப்பாளாம். அதுவும் சாதாரண விக்ரகம் இல்ல, பண்டிகைக்கு தேருல உலா வர்ற அலங்கரிச்ச அம்மன் மாதிரி இருப்பாளாம்.
ஆத்துல குளிக்கும் போதெல்லாம், கூட குளிக்கற பொண்டுகள்லாம், இவ பொண்ணு தானா, இல்ல சேர தேசத்து மாந்திரீகத்துல அனுப்பி வெச்ச மோகினியானு தொட்டுத் தொட்டுப் பாப்பாங்களாம். இவ அதப் பாத்துச் சிரிப்பாளாம். அப்போ அவங்க சந்தேகமெல்லாம் தீர்ந்து, இவ மோகினியே தான் முடிவே பண்ணிக்குவாங்களாம். அப்படி ஒரு வசீகரமான சிரிப்பாம், வேலம்மாவுக்கு.
பொம்பளைங்களே இப்படி மயங்கறாங்கனா, ஆம்பளங்களைக் கேக்கவா வேணும்? வேலம்மா கூட பேசணும், அவ கூட பழகணும்னு மீச நரைச்ச பெருசுகளிருந்து, மீசயே மொளைக்காத சிறுசுக வரைக்கும் ஆசப்பட்டாங்களாம்.
மொசக்குட்டி எங்க உலாத்துதுனு, வேட்ட நாய்க்கு தெரியாதா..? அதுவும் அது கோட்டைக்குள்ளயே இருக்கும் போது..? சின்ன பாளையக்காரருக்கு மூக்கு வேர்த்துருச்சு. உடனே வேலம்மாவைத் தன்னோட அரண்மனைக்கு இழுத்துக்கிட்டுப் போயிடணும்னு நெனச்சிக்கிட்டாறாம்.
வெசாரிச்சுப் பாத்ததுல, இவளோட மாமங்காரன் ஒருத்தன் நாகப்பட்டினம் வரைக்கும் போயிருக்கானாம். அவன் வந்து ஆத்தாவையும், மகளையும் சீக்கிரத்துல கூட்டிட்டுப் போயிருவான்னு தெரியவந்தது. சின்னவரு சீக்கிரம் வேலம்மவக் கடத்திடணும்னு முடிவு பண்ணினாரு. ஆத்தாளும், மகளும் அரசல், புரசலா சின்ன பாளையக்காரரு பத்திக் கேள்விப்பட்டாங்க. அதனால உஷாரா இருந்திருக்காங்க.
அப்ப தான் அய்யனாரு நோம்பி வந்துச்சு. ஊர்க் காரங்க எல்லாரும் அய்யனாரு கோயிலுக்குப் போயிருக்காங்க. இவங்க ரெண்டு பேரும் அசலூருங்கறதால, வீட்டோட இருந்திருக்காங்க. அப்பத் தான் சின்னவரு வந்து, ஆத்தாவை வீட்டோடப் பூட்டி வெச்சிட்டு, வேலம்மாவத் தொரத்திருக்காரு. வேலம்மாளும் வுழுந்தடிச்சு ஓடி, அய்யனாரு கோயிலுக்கே வந்திருக்கா. சின்னவரும் வந்திட்டாரு.
வேலம்மா கண்ணீர் பெருக, எல்லார்கிட்டயும் கெஞ்சியிருக்கா." உங்களை நம்பி வந்தேன். என்னைக் காப்பாத்துங்க. இல்லாட்டி என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க...என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க."னு கத்திக் கதறியிருக்கா. ஆனா சின்னவரைப் பகைச்சிக்க முடியாத சனம், கையாலாகாம இருந்திருக்கு.
ஆத்திரமான வேலம்மா, நம்பி வந்தவளைக் காப்பாத்தாத ஊர்ல இருக்கறத விட சாகலாம்னு கத்திட்டே பக்கத்துல இருந்த கிணத்துல குதிச்சுச் செத்திட்டா. அன்னையில இருந்து, அந்தக் கிணத்து தண்ணிய யாரும் குடிக்கப் பயன்படுத்தறதில்ல. அதே மாதிரி, ஆறு மணிக்கு மேல, யாரும் அந்த கிணத்துப் பக்கமா தனியா போனா, "என்னை உங்ககூட கூட்டிட்டுப் போங்க. என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க."னு சத்தம் கேக்குதாம். ,ஒரு லாந்தர் விளக்கைப் பிடிச்சிக்கிட்டு, "என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க"னு அங்க போறவர்றவங்ககிட்ட எல்லாம் கேக்குதாம், இன்னும் சாகாம, இப்ப கெழவியாகிட்ட அந்த வேலம்மா.
அதனால தான் சொல்றேன், தனியா, ராத்திரி, அந்தப் பக்கம் போகாதனு. புரிஞ்சதா..?" என்று முடித்தாள் பாட்டி.
May 16, 2006.
21:18.
நான் சொல்லி முடிக்கவும், பூரணி வண்டியைக் கிறீச்சிட்டு நிறுத்தினாள். வினோத்தும், அபியும் திகிலடித்துப் போன கண்களோடு, முன்புறம் பார்த்தார்கள். நான் மெல்ல முன்புறம் திரும்பினேன். 'நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையம் பஞ்சாயத்து உங்களை வரவேற்கிறது' என்ற போர்டு எங்களை வரவேற்றது. அந்த போர்டின் கீழே....
ஒரு லாந்தர் விளக்கு...!
ஒரு லாந்தர் விளக்கைப் பிடித்துக் கொண்டு யாரது..?
பேய்க்காற்று அடித்துக் கொண்டிருந்தது. சுற்றிலும் கும்மிருட்டு. வெளிச்சம் என்பதே துளி கூட இல்லை. புளியமரங்கள் எல்லாம் பெரிய மழையோடு ஆட்டம் போட்டுக் கொண்டிருந்தன. எங்கள் காரில் மட்டுமே வெளிச்சம். வைப்பர் வேகமாய் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது. Headலைட்டின் ஒளியை வெட்டிக் கொண்டு, வேகமாய் மழை பெய்து கொண்டிருந்தது. யாரது அங்கே யென்று பார்த்தோம்.
நீல நிற சேலை. ஒட்டிய உடம்பு. நோய் வந்த கோழி போல உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருந்தது. எண்ணெயே காணாத பறட்டைக் கேசம் போல. மழையில் பறந்து அடித்துக் கொண்டிருந்தது.ஒரு கிழவி.
"பூரணி.. கொஞ்சம் முன்னாடி போய் நிறுத்து.."
"என்னங்க.. எனக்குப் பயமாயிருக்குங்க.." நடுங்கியவாறு சொன்னாள்.
"ஆமாப்பா.. பயமாயிருக்குப்பா. போயிடலாம்ப்பா. அது வேலம்மா ஆவி தாம்ப்பா" என்றாள் அபி.
"என்ன பூரணி... நீயே இப்படி பயந்தா.. குழந்தைகளும் பயப்பட மாட்டாங்களா.. இந்த இண்டர்னெட் காலத்துல போயி பேயி, பூதம்னு பயந்துட்டு இருக்க.. நான் இருக்கேன்ல.. போய் பக்கத்துல நிறுத்து. பாவம் பாட்டி, மழையில நனைஞ்சுக் கஷ்டப்படறாங்க.."
போர்டின் அருகில் போய் நிறுத்தினாள். பாட்டி அருகில் வந்தார்.
"என்ன பாட்டி.. தனியா நிக்கறீங்க..? என்ன வேணும் உங்களுக்கு..?" என்று கேட்டேன்.
பாட்டி அருகில் வந்தார்.
அருகில்...
வெகு அருகில்...
தீர்க்கமான பார்வை.
நெருக்கமாய் வந்து நின்று கேட்டார்.
"என்னை உங்ககூட கூட்டிட்டுப் போங்க. என்னை எங்க ஊருக்கே அனுப்பி வெச்சிருங்க. கொஞ்சம் லிப்ட் கிடைக்குமா?"
"ஆ..........ஆ.........."
நான்கு குரல்கள்.
May 16, 2006.
16:02.
"என்னலே இப்போ பஞ்சாயத்து..?"
"ஐயா.. இதோ இங்க நிக்கறாளே.. பொன்னம்மா கிழவி, இவ நம்ம ஊரு, குளத்துல இருந்து தண்ணிஎடுத்துக் குடிச்சிருக்கா. ஒரு தாழ்த்தப்பட்டவ, ஊர்க்குளத்துல இருந்து தண்ணிஎடுத்துக் குடிக்கக்கூடாதுனு தண்டோரா போட்டிருந்தும், இவ அத மீறியிருக்கா. அதுக்கு, சாட்சி, இதோ இங்க நிக்கறானே, பாண்டி. இவன் தான்.."
"என்னடா பாண்டி சொல்ற..?"
"ஆமாஞ்சாமி.. நான் ஆடு மேய்க்க, காட்டுப் பக்கம் போகயில, இந்தக் கிழவி கொளத்துல தண்ணி மொண்டுக் குடிச்சத ரெண்டு கண்ணால பாத்தேனுங்க. உடனே கணக்குப்புள்ள அய்யாகிட்ட வந்து சொன்னேனுங்க.."
"ஏ.. கெழவி..உம்மேல சொல்ற குத்தத்த ஒத்துக்கறயா..?"
"ஐயா.. தாகம் தீக்க கொஞ்சம் எடுத்தேங்க ஐயா.. லொக்..லொக்.."
"பொன்னம்மாக் கிழவி ஊர்க் கட்டுப்பாட்ட மீறிட்டதால, அவள ஊர விட்டே ஒதுக்கி வெக்கிறேன். ஆனா வயசான கெழவிங்கறதால அவள அவ மக வாக்கப்பட்டுப் போன ஊருக்கே அனுப்பி வெக்கணும்னு உத்தரவிடறேன்.
இனிமேல இந்த ஊரு இந்தக் கிழவிக்கு சொந்த ஊரு இல்ல. அவ மக ஊரு தான் சொந்த ஊரு. ஊர் எல்ல வரைக்கும் அவள பத்திரமா கொண்டு போய் பாண்டிப்பய விடணும். அதுக்கப்புறம் அவ விதிப்படி ஏதாவது வண்டி வந்து நின்னா ஏறி, மக ஊருக்கே போய்ச் சேர வேண்டியது. திருப்பி ஊருக்குள்ளாற வந்துறக் கூடாது. இது இந்த நெல்லிக்கவுண்டன்பாளையத்து பஞ்சாயத்தோட தீர்ப்பு...!"
(தேன்கூடு - செப் 06 - போட்டிக்கான பதிவு.)
Subscribe to:
Posts (Atom)